– Бүген соңлабрак килдең, – диде ул картыйга, – Синең өчен бочылыбрак тора идем. Илһам улыбыз кайткан булган икән.
Һәм мине кочаклап ук алды. Айрат белән кулга кул сугып кына күрештек. Туган апа шәһәрдәге хәлләрне сорашты. Шулай сөйләнә-сөйләнә чәй эчтек тә Айрат белән ихатага сыпырдык.
Мин аңа дип алып кайткан кармакларны бирдем. Ул дәшми генә кесәсенә тыгып куйды. Аннан соң миңа озак кына карап торды.
– Ишеткәнсеңдер инде?!
– Ишеттем.
– Ничек уйлыйсың?
– Туфта, —дигән булдым мин исем китмәгәндәй итеп,– Убыр, имеш…
Ул дәшмәде.
Миңа ничектер кыен булып китте. Тоташ урам дер калтырап торган чакта, тоташ авыл шуны сөйләгәндә мин әллә кем булып торган булам. Барсыннан да батыррак та, акыллырак та янәсе. Үземнең “мин минлегемнән” кыенсынсам да хәзер соң, авыздан сүз чыгып очкан иде инде. Ни булса да ахыргача торырга кирәк.
– Ә өй түбәсеннән чынлап та тавыш килә бит, – диде Айрат, миңа сынаулы карап, – Сарыкларның да үлүе чын. Ярканатка охшаган кош та. Ансын мин үзем дә күрдем.
– Кайчан?
– Бер көнне инде.
– Төнләме, көндезме?
– Көтү кайткач. Сарык эзләп йөри идем.
– Вампирлар көндез йөрми.
Айрат уйга калды.
– Ансы шулай инде, —дип куйган булды азак.
– Күптәнме соң бу хәл?
– Өч атна чамас инде.
– Нәфисәләр нигә күчеп китте?
– Шуңа. Аларның бөтен мал-туары үлеп бетте.
– Кайда күчтеләр икән?
– Әлегә монда, Халисә апаның сеңлесендә торалар. Йортларын сатып алучы юк бит.
Мин шатлыктан сикереп куйдым бугай. Нәфисәнең авылда икәнен белү күңелгә дәрт өрде. Һәм мин үзем дә сизмәстән:
– Әйдә, барып карыйбыз! – дип ычкындырдым.
– Нәфисәләргәме?
– Әйе. Йортларына.
– Хәзерме?!
– Әйе.
Айрат миңа сәерсенеп карады.
– Юк, – диде аннан соң, – Хәзер пычрак. Иртәгә барырбыз.
Мин елмаеп куйдым.
– Өлкәннәр дә урманны тикшереп чыгарга җыенганнар иде, – диде ул аннан соң, үз куркаклыгына җөпләү эзләгәндәй, – Яңгырлар башлангач, тукталып тордылар.
– Ә нигә Нәфисәләрнең өй түбәсен тикшермиләр? Анда менәргә яңгыр комачауламый ич.
Айрат иңнәрен генә сикертеп куйды.
– Ә синең менеп караганың юкмы? Иптәш малайларың белән?
Айрат баш чайкады.
– Ишекләре бикле.
Мин төрттерергә булдым:
– Узган җәй көнбагыш урлаганны оныттыңмы? Колхоз амбарыннан?
– Монда йозак икенче төрле. Без ачалмадык.
Мин сүзне дәвам итеп тормадым. Айрат белән икәү күп этлек эшләгән бар, шуңа мин бер нәрсәне яхшы беләм – безнең алда ачылмый торган йозак юк. Әле аның куркуына басым ясап гарьләндерәсем килмәде.