Μετά, στις αρχές του 19ου αιώνα, βρίσκουμε ρυθμούς τζαζ στις ΗΠΑ, πιο συγκεκριμένα στη Νέα Ορλεάνη, όπου η αφρικανική λαογραφία και οι ρυθμοί της συνδυάζονται με την ευρωπαϊκή αρμονία. Έτσι εμφανίστηκε μια εντελώς νέα μουσική κατεύθυνση, η οποία πολύ γρήγορα αντικατέστησε την εμπορική αμερικανική μουσική εκείνης της εποχής. Η εκτέλεση των μουσικών της τζαζ από τους οργανοπαίκτες διακρίθηκε από έναν ασυνήθιστο τρόπο απόδοσης: φωτεινό, ζωντανό, χαρούμενο, συναρπαστικό, πιασάρικο με συνεχές κούνημα (swing), και, βεβαίως, αυτοσχεδιασμό. Ο ρυθμός της τζαζ, γρήγορος, δυνατός, δυναμικός προκαλούσε για συμμετοχή, για χορό και η μελωδία προσκαλούσε για κοινή δημιουργία, εδώ και τώρα, για αυτοσχεδιασμό. Τι όμως ήθελε να εκφράσει αυτή η μουσική; Τι έχει που είναι τόσο ξεχωριστό σε αυτή; Τι θέλει να πει και για ποιον είναι; Υπάρχει, τελικά, απάντηση σε αυτή την ερώτηση; Ναι, υπάρχει. Αυτή η μουσική είναι ύμνος για την Ελευθερία, για τη δίψα της Ελευθερίας, για την αναγκαιότητά της Ελευθερίας.
Από που όμως ξεκίνησε μια τέτοια φωτεινή, χαρούμενη, ρυθμική μουσική μια τέτοια ορμητική οργή, μια τέτοια ανάγκη; Ναι, και πάλι από τον ίδιο τόπο: από τις ακτές της Δυτικής Αφρικής, από κει όπου ένα άτομο είχε το δικαίωμα εκμετάλλευσης του άλλου, όπου οι άνθρωποι θεωρούνταν υλικά αγαθά και όπου η δουλεία ήταν νόμιμη. Οι τζαζ μελωδίες γεννήθηκαν σε ψυχές ανθρώπων που δεν ήταν ελεύθεροι, ήταν υπό την κατοχή άλλων ανθρώπων, δηλαδή σκλάβοι. Η δουλεία είναι τρομερή από μόνη της, η δουλεία παίρνει το πιο σημαντικό πράγμα από έναν άνθρωπο την ελευθερία, μετατρέποντάς τον σε ρομπότ σε άβουλο αντικείμενο. Όμως ο οποιοσδήποτε έχει ελεύθερο πνεύμα. Οι φτωχοί, ταπεινωμένοι, περιφρονημένοι δούλοι, που γνώριζαν και αισθάνονταν πολύ βαθιά την ανάγκη για ελευθερία και αυτοέκφραση, δεν είχαν άλλη διέξοδο, παρά να εκφράσουν αυτή τους την ανάγκη μέσα από το τραγούδι και τον χορό. Μέσα από τους ρυθμούς και τις μελωδίες, η ψυχή ήταν ελεύθερη, η δίψα για αυτοέκφραση έβρισκε το αντικείμενό της στον αυτοσχεδιασμό, στη δημιουργικότητα, που με τα φτερά της, τους ανέβαζε ψηλά, στο μπλε του ουρανού, εκεί που ελεύθερα πουλιά πετούν στα ελεύθερα σύννεφα.
Η τζαζ είναι μια ανεξέλεγκτη, απόλυτη Ελευθερία. Η τζαζ είναι φιλοσοφία και τρόπος ζωής. Η τζαζ καλεί τον άνθρωπο στη δημιουργικότητα και στη συμμετοχή, τον κάνει ελεύθερο και ευτυχισμένο. Η τζαζ μπορεί να υπάρχει παντού, διότι δεν χρειάζεται μέσα έκφρασης: ούτε καμβά με χρώματα, ούτε παπούτσια χορού, ούτε στυλό και μελάνι.