І абавязкі клопату не гоняць.
Я нібы з крыламі і я лячу.
Ніякай болі, змрочных думак –
Не аб цябе абшар вакол.
Усё роўна мне да чутак.
Зганіць шчасце твой праклён.
Няма прыпынкаў на сумненні.
Я не баюся дрэнных слоў!
Я маю рацыю, учынак на звальненне.
Я выйшаў з шэрасці кутоў.
03.2019
*****
Згубілі сувязь паміж намі.
І меж не бачна, дзе ж мы ёсць!?
Сум ля ракі, сум між дамамі
І дзе гамоняць сваякі.
Адкрыю вокны – свежае паветра.
Прайшлось па перажытку дзён.
Цэтлік кахання ў сэрцы непрыкметна,
Але пачуцці болю на праклён.
Час разганяе ўскладненьні,
Але ж павольна, мне б хутчэй!
Нажаль, назад ён не паверне,
Трэба трымацца мне мацней.
Шмат перашкод наперадзе яшчэ.
Бачу цябе заплюшчыў вочы.
Святлом халодным ты мяне,
А я ўсё ж, к табе зноў хочу!
05.2019
*****
На барацьбу мы выйшлі разам:
Каб волю бачыць, а не чуць!
Пад бел-чырвона-белым сцягам,
Людзі свабодаю жывуць!
Не хочам мы чакаць, баяцца!
Хочам сумленных выбараў, правоў!
Мы вырашылі разам, аб'яднацца,
Каб самастойна вырашаць свой лёс.
Апошні вечар розных пакаленняў.
Плошча шуміць – рэжым падзе!
Натоўп вялікі, жнівень зменаў,
Да перамогі нас вядзе!
07.2020
*****
Я падарожнічаю, але ж у думках.
Бо сёння ў вечар я адзін.
“Як прабіраюся па вулках,
Што завядуць мяне ў цір.
Дзе барацьба, не быць мішэнню,
А брацца, ціснуць на курок.
І класці сабе ў кішэню –
Карысць, за пройдзены ўрок.
Хтосьці застаўся, я ж далей,
Прайдуся, па беразе марскім.
Пасля заходу сонца, я хутчэй,
Бягу ад хвалевых чарцей.
Ад тых, хто хоча патапіць
У бруду фальшы і хлусні!
Схаваць мяне, а больш спыніць:
Каб да вяршыняў я не змог дайсці.
Не азіраючыся. Шпарка. Я далёка!
Змагу працягнуць марыць зноў
І ўглядаючыся, як расквітае зорка,
Я прыбяру свой парасон.
Паблізу, да мяне, але гэта здаецца.
І нятутэйшая, чужая, ад мяне!
А я ж далей, дзе родная з'явіцца.”
Усё ж я веру, веру ў сябе!
01.2019
*****
Каго хачу я падмануць?
Цябе, сябе, а можа ўсіх астатніх?
Хачу старонку разгарнуць –
Тут не хапае папярэдніх!
Так! Я іх сарваў, спаліў!
Сапраўдныя засталіся старонкі.
Я рады, што гэта я стварыў –
Навёў у сабе парадкі.
Боль ад сябе я адчапіў,
Думкі дрэнныя зляцелі.
Старонак момант не спыніў,
Да попелу яны згарэлі.
І без мінулага мне добра.
Словы кладуцца нібы ліст!
Не душыць, не сціскае кобра
І без увагі пралятае свіст.
Жыву я сённяшняй паэмай,
Не адступаючы назад!
Я рады, што з гэтай зменай,