Розданные коллегам материалы
1) Ora, например: barbarorum agris quasi attexta quaedam ora esse Graeciae (Cic. De Rep. II, 4, 9) или в переводе А. И. Зайцева: «Земли варваров были по берегам окаймлены греческими поселениями». См.: Зайцев А. И. Культурный переворот в Древней Греции VIII—V вв. до н. э. Л., 1985. С. 36.
2) Форчеллини: Nomen, quod Isid. videtur ducere a mare in illo 14. Orig. 8, 42: «Margo est pars cuiuslibet loci, ut puta maris, unde et nomen accepit.»
3) μάργος – бешеный, безумный, жадный, прожорливый; 2) μαργάω=μαργαίνω – свирепствовать; 3) μαργόομαι – делаться бешеным. Greek-English Lexicon / Compiled by H. G. Liddell and R. Scott. N.Y., 1883. P. 921.
4) Корнелий Непот (100 – 24 до н. э.). Лукреций (99 – 55 до н. э). Цицерон (106 – 43 до н. э.). Цезарь (102 – 44 до н. э.). Проперций (50 – 15/2 до н. э.). Валерий Максим (I в. н. э.). Сенека Старший (54 до н. э. – 39). Персий (34 – 62). Гораций (65 – 8 г. до н. э.). Вергилий (70 – 19 г. до н. э.). Федр (ок. 20 до н. э. – ок. 50 н. э.). Тит Ливий (59 до н. э. – 17 н. э.). Силий Италик (25/26 – 101): margine parmae (Punica. IV, 537), margine ripae (VI, 165), mediae stat margine puppis (VI, 360), in margine puppis (XIV, 376).
5) Овидий (43 год до н. э. – 17/18 год н. э.): nec bracchia longo margine terrarum porrexerat Amphitrite (Ovid. Meth. I, 14—15), quem simulac tetigit, positisque in margine ripae procubuit genibus resupinoque ardua collo (I, 729—730), placidoque educta tenore tota patent imoque pedes in margine ponunt (III, 113—114), margine gramineo patulos incinctus hiatus (III, 162), nescio quod medio sensi sub gurgite murmur territaque insisto propioris margine ripae (V, 597—598), adclivis devexo margine formam litoris efficiens (IX, 334—335), summusque in margine versus adhaesit (IX, 565), nec procul afuerunt telluris margine summae (X, 55), oculosque moretur margine in extremo littera rasa meos (Amor. I, 21—22), quae consita margine ripae (Ovid. Her. V, 29), uixque haeret in inperii margine terra tui (Tristia. II, 200), riparum clausas margine finit aquas (Ovid. Fasti. II, 222), inque Palaestinae margine sedit aquae (II, 464), ortus erat summo tantummodo margine Phoebus (III, 361).
6) Лукан (39 – 65): stagnique quieta voltus vidit aqua posuitque in margine plantas et se dilecta Tritonida dixit ab unda