Чиит чӱрек! Мына, нооза, нимее кирек – алғай!
А минің зе хонғаным (ноға мыны кӧрбедің!)
Тіпче мағаа: «Сіліг, иптіг, чалбах, тирең алғай!»
Мин холға тутчадырбын хрустальымны – алғай…
Хан Тигірім парчанынаң амды ағаа толғай:
Полған на Сӧс – Сибдейни тамҷылаанынаң —
О, нинӌе хан-палығлар сорар ызых алғай!..
Мин хакаспын, хынза – тадарбын…
Мин хакаспын, хынза – тадарбын,
Хоорай даа адым ползын – чарир,
Че мағаа ікі чӱс – кічіг палабын!
Ӱзінҷізі чӱс чылға: мин нооза – ир!
Пурунғы поэттернің «посха тоспадым,
Кӧк тигірнің чарығына маңнанмадым»
Кибелімні чазыт сӧстернең чазир,
Илбек Чазы хузуруғын ам даа толғир.
Мин – чиитпіс нооза – ӧскеннең
Пурунғы хыйғаларнаң інге чібӧс,
Че ӱс чӱс ле мағаа тӧрееннең!
Амғы Русьта ічем парох.
Итсе, ӧдіс ӧлбеӌең: Ӱзінҷi Римнең
Туйғах тігірезі Чилнең килді —
Кічіг кӧксіҷееме толдырып киині,
«Посха тоспааным» пасха читті:
Пу сӧстер хойрыхти астыхханы ползын,
Пос посха ла махтанып ӧскені…
Пала пасчатханы «Мин» -нең тӧрізін —