– Яціць, ды там бляшаныя банкі. А гэта, стала быць, іх цір.
З-за чаго-та Лакі нават занерваваўся, ці то баючыся таго, што не ўмее страляць, ці то чакання… нават не ведаючы чаго… з такога стану яго вывеў Сенька, які падышоў назад.
– Не спі, кажу! Ты чаго? Глухаваты? Я ж табе яшчэ адтуль сказаў, каб дастаў пісталет.
– Задумаўся… – нават пачырванеў Лакі, разумеючы, што схібіў.
– Глядзі, самааналіз – такая штука, якая патрэбна ў спакойным месцы, а тут трэба быць увесь час напагатове. Нават з улікам таго, што навукоўцы папрасілі нас усталяваць тут кучу датчыкаў для збору дадзеных, а сігналы ад іх ідуць і на нашы камунікатары, усё роўна не варта расслабляцца.
– Я… не хацеў… – пачаў апраўдвацца Лакі.
– Ведаю, гэта на будучыню, а цяпер давай пастраляеш.
– Дык я… гэта… не ўмею…
– Ха, не ўмееш – навучым, не хочаш – сказаў бы што прымусім, але не скажу… Тут усё проста – альбо ты, альбо цябе…
Лакі павольна дастаў пісталет з кабуры, адчуваючы яго вагу і шурпатасць паверхні ручкі.
– Глядзі, тут засцерагальнік, зняў з яго і можаш страляць, паставіў на яго, нікога не параніш, у тым ліку і сябе. Ды ты не крыўдуй, жарты не мой профіль. Як цэліцца ведаеш?
Наступныя паўгадзіны праляцелі непрыкметна, але Лакі, што называецца, на хаду лавіў саму сутнасць, і даволі нядрэнна збіваў банкі. Некалькі разоў яму давялося збегаць туды і назад, усталёўваючы, а затым збіваючы ў пясок бляшаныя мішэні.
– Ну, даволі, – перапыніў яго Сенька. – У зацішцы, ты ўжо можаш нядрэнна страляць па нерухомых мэтах, але не варта забываць, што ў рэальнасці гэта будзе на хаду, у дождж і вецер, па рухаемай мэце, якая таксама будзе спрабаваць цябе забіць. І я не палохаю цябе, а кажу як ёсць. Таму больш спадзявацца на свае інстынкты. З часам, калі Зона дасць, яны адточацца і не раз спрацуюць яшчэ да таго, як ты ацэніш сітуацыю. Дарэчы, ногі не мокрыя?
Лакі аж сумеўся ад такой змены тэмы.
– Ды накшталт не.
– Гэта добра. Проста твой касцюм яшчэ няма каму было тэставаць, вось на табе і выпрабавалі.
– А бо на самай справе! – да Лакі цяпер дайшло, што пакуль яны з Сенькай дабіраліся да «ціра», некалькі разоў даводзілася пляскаць па, даволі, глыбокіх лужынах, хоць, ідучы ўслед, і, слухаючы апавяданні Сянькі, Лакі нават не заўважаў гэтага.
– Аднак зусім няпросты касцюмчык, – падумаў Лакі.