З гэтымі словамі, Ві клапатліва падсвятліла сам стос пліт перакрыцця і нават праклала маршрут руху да іх.
– Ага, бачу.
– Варушыся да іх.
Падышоўшы да іх, Лакі нават не здзівіўся, наколькі яны апынуліся аброслымі мохам і лішайнікам. Гэта, мабыць, самыя ўстойлівыя формы жыцця, здольныя жыць у экстрэмальных умовах.
– Падскоч.
– Што?
– Проста падскоч наколькі зможаш вышэй.
Каб не стукнуць у бруд тварам, Лакі скокнуў з усіх сіл. Вышыня атрымалася не вельмі.
– І гэта ўсё? Ну-ка паспрабуй заскочыць на гэты стос.
– Ві, ты здзекуешся? Тут жа метра два!
– А ты спрабаваў на яе заскочыць? Не. Ты проста скокнуў уверх, а цяпер паспрабуй заскочыць на яе. Давай.
Не стаўшы спрачацца з Ві, Лакі зірнуў на верхнюю пліту і скокнуў туды. Сказаць, што ён здзівіўся, значыць, нічога не сказаць. Гэта было, напэўна, як проста пераскочыць невялікую лужынку вады. Ён проста апынуўся зверху стосу пліт.
– Ві, мабыць, я прысяду.
– Здзіўлены?
– Ёсць такое. Гэта як так атрымліваецца?
– Тут уключана ўсё і адразу. Твая сістэма кіравання поглядам, баявая сістэма, уласна, гэтага нават дастаткова, каб спрагназаваць твае дзеянні. Ты паглядзеў на верхавіну стосу і скокнуў, а сістэма ўжо пралічыла і падключыла свае рэсурсы для выканання гэтай задачы.
– І на якую вышыню я так магу падскочыць?
– Метраў пяць, не вышэй. А вось падзенне з дваццаціметровай вышыні, сістэма пагасіць без шкоды для твайго здароўя. Прычым сама сістэма стабілізуе твой касцюм такім чынам, каб ты прызямліўся як кошка – на ўсе чатыры лапы. Гэтым яна размяркуе ўсю нагрузку і ты, напэўна, нават не паспееш спалохацца.
– М-да ўжо ж… Справы…
– Добра, падаць ты, спадзяюся, не збіраешся?
– Ва ўсякім выпадку, не цяпер.
– Бачыш кавалак арматуры, які тырчыць з пліты?
– Ага.
– Выцягні яе.
– Ві, вось не трэба гэтых цыркавых штучак. Ты ж выдатна ведаеш, што маіх сіл недастаткова для гэтага. Давай, як ты сама кажаш, бліжэй да справы.
– Добра. Для пачатку разьбі трохі бетону, а затым вырві кавалак арматуры.
Лакі некалькі разоў ударыў левай рукой у пліту, падымаючы пыл і раскідваючы крошкі бетону вакол, правай рукой трымаючы кавалак арматуры. Калі заржавелы кавалак жалеза дасягнуў даўжыні амаль у метр, Лакі проста пацягнуў яго да сябе. Арматура сагнулася ў месцы прымыкання да бетону, але не зламалася. Зрабіўшы некалькі разгойдваючых рухаў, ён усё ж адламаў металічны прут. Гэта аказалася падобным на ламанне тонкага дроту голымі рукамі.