Без юлга чыктык. Вакыйф бабакай автолётта йөрергә яратмый, шуңа күрә гадәти автомобиль белән кайтабыз. Мин бабакайны аптыратам:
– Бабакай, Байсу еракмы?
– Ерак түгел, улым, 400 километрдан артыграк.
– Байсуда ямьлеме?
– Дөньядагы иң ямьле урыннарның берсе.
Бабакай дөньяның кайсы гына илендә булмады икән? Минем дә әти-әнием белән Венада, Прагада, тагын әллә нинди шәп шәһәрләрдә булганым бар. Үзебезнең Казан да бик матур. Байсу алардан ямьлерәк булып чыгамы?..
– Бабакай, Байсу нигә Байсу?
– Менә үзең күрерсең әле, улым. Кайтып җиткәч аңларсың. Аңламасаң, үзем сөйләрмен тагын.
– Казанга кайткачмы?
– Байсуга кайткач.
– Без Байсуга барабыз бит, кайтмыйбыз.
– Кайтабыз, улым…
Вакыйф бабакай бик дулкынлана иде. Тулып җитмәгән тугыз яшьлек акылым белән мин моны ул чакта аңлап бетермәсәм дә, күңелем белән тоеп бардым. Әби нәрсәләр кичергәндер, анысын белмим. Ул да бәләкәй чакта Байсуда берничә тапкыр булган икән. Аңа күз салгалап алам: машинаның команда кнопкаларына төрткәләп, телекомпын караштырып бара.
Байсуга килеп җиттек. Кайтып.
– Өч сәгатькә якын килдек, – диде әби.
– Элек биш сәгать чамасы кайта торган идек, – диде Вакыйф бабакай.
Әби телекомпына карап алды да:
– Мөсафирханә бар икән, – диде. – Хәзер шунда барабыз.
Ике катлы агач йорт янына килеп туктадык. Машинадан чыккач, мин аптырап калдым.
– Бабакай, ә Байсу кайда соң?
– Байсуда басып торасың, улым.
Мин аяк астына карап алдым. Анда – ямь-яшел чирәм. Бабакай кулларын як-якка җәеп җибәрде, елмайды, күзлеген салып, күзләрен сөрткәләде.
– Син иң ямьле җир дигән идең! – дидем мин, еламсырап.
– Күрерсең син аның ямен, балакаем, аңларсың. Бүген, иртәгә күрерсең. Бәлки, соңрак аңларсың.
Мөсафирханәнгә кереп урнаштык, юындык, ашап алдык.
– Ятып ял итик бераз, – диде әби.
– Юк, кызым, йөреп кайтабыз. Төхфәт белән без чыгабыз, син үзең кара.
– Ярый алайса, әти. Сез барыгыз. Мин монда ял итеп алыймчы.
Әби, телекомпын тотып, диванда утырып калды. Без бабакай белән чыгып киттек.
Әллә нинди урыннарда йөрдек. Минем паркларда булганым, шәһәр яны күлләрен күргәнем бар иде. Әмма мондый бай табигатьне мин беренче мәртәбә күрәм. Вакыйф бабакай агачлыкларны, сулыкларны атамалары белән әйтеп йөрде, үзенең бәләкәй чакларын сөйләде. Монда күлләр күп икән, инеш тә бар, Чулман да ерак түгел. Бабакайлар аны Кама дип кенә йөрткәннәр. Бабакай Казанда туып үссә дә, җәйләрен Байсуда үткәрә торган булган, кыш көннәрендә дә кайткалаганнар. Бәләкәй чакта балыкка йөргәннәрен дә сөйләде. Ул вакытта Байсу зур авыл булган икән, әллә ничә урамлы. Хәзер монда бер-берсеннән шактый ерак утырган унлап йорт күренә. Аның да берсе – теге мөсафирханә. Әнә шул көнне шул мөсафирханәдә күрдем инде мин беренче төшемне: атка атланып, Байсуның кыр-болыннарында чаптырып йөрдем.