***
Төхфәтнең дәфтәреннән.
16нчы декабрь, 2100 ел, пәнҗешәмбе иде. Бу көнне күргән төшем.
Ишегалдына чыксам, анда ат басып тора. Ап-ак ат! Бу бит теге – тугыз яшьлек чакта Байсуда күргән төшемдә мин атланып чапкан ат. “Атлан!” –дигән тавыш ишетелде. Вакыйф бабакай тавышы иде бу, әмма ул үзе күренмәде. Мин атка шулкадәр җәһәт-җитез атландым, үзем дә таң калдым. Бер мизгел эчендә ак атым мине ниндидер капка төбенә китереп җиткерде. Сикереп кенә төштем дә, капканы ачып, ишегалдына кердем. Әкият дисәң, әкият түгел, әмма мин ниндидер үткән заманга эләктем бугай. Җәй икән. Ишегалдына җигүле ат килеп керде, арбасына печән төялгән. Минем андыйларны элекке киноларда гына күргәнем бар иде. Өйалды ишеге ачылып, аннан тугыз-ун яшьләрдәге бер малай килеп чыкты.
– Кайттыңмы, бабай, печәнне өябезме?
– Атны тугарыйм әле, улым. Аннары карарбыз. Әле башта чәй эчеп алырбыздыр.
– Бабай, иртәгә минем туган көн. Килер микән бүген сәпит магазинга?
– Сатучы апаң әйтте бит, улым, заказ бирдек, диде. Килер.
– Аннары балыкка да сәпит белән генә йөрермен, әйеме, бабай.
– Йөрерсең, улым.
Бабасы атын тугарганда, малай аның янында бөтерелде. Мине күрүче дә юк. Ә үзем атланып килгән ак атны үзем дә күрмим.
Ул арада ишектән яшь кенә бер сөйкемле хатын-кыз чыкты.
– Әтәй, мичкә шәңгә тыктык. Ул пешкәнче, әйдә, тиз генә өеп атыйк бу печәнне. Мин лапас түбәсенә менәм, – диде дә, ниндидер таяк-киртәләрдән генә ясалган баскыч куеп, түбәгә менеп тә китте. Абзый кеше сәнәккә печәнне күпләп эләктереп, түбәгә ыргыта башлады. Малай исә арбадан ишеп төшереп тора. Бик тиз генә төгәлләп тә куйдылар. Мин үземнең эшлексезләнеп күзәтеп торуыма кыенсынгандай да булдым.
Киемнәрен каккалап, бакчаның койма баганасына беркетелгән юынгычта кулларын-битләрен юып, печәнчеләр өйгә кереп китте. Минем бакчаны карап чыгасым килде. И-и, мондагы матурлык! Чәчәкләр, агачлар, куаклар. Мин, әле өлгермәгән икәнен күреп торсам да, бер алма өзеп кабып карамакчы идем, капка ачылып китте дә аннан бер хатын-кыз башы күренде.
– Сәетхан абый, сез өйдәме? – дип кычкырды.
Ишектән теге малай йөгереп чыкты:
– Әллә килдеме, Зәйтүнә апа?
– Әйе, сиңа дигән велосипедны китерделәр. Килеп алырсыз, яме.
– Рәхмәт, рәхмәт! Хәзер әниемә әйтәм! – Малай уктай атылып кына кереп тә китте.
“Менә кызык, – дип уйлап куйдым мин. – Бер велосипед аркасында ниндидер ыгы-зыгы…”