Gök gürültüsü, fırtına, pus,
Beni bulamayacaksın.
Bembeyaz karla kaplanacağım.
Göksel tozla birlikte dağılacağım.
Yeniden yükselmek için,
Ve mutlu olmak için.
Hayatımdaki önemli olaylardan önce her zaman çok endişeliyim, uyku gelmiyor. Sadece bir baykuşa dönüşüyorum ve uykusuzluk çekiyorum. Kimseyi uyandırmamaya çalışarak yarı boş evin içinde yavaşça dolaşıyorum. Sessizce, parmak uçlarımda koridorlarda ilerlerken, çocuk odası hariç her yerde ışıkların çoktan sönmüş olduğunu görüyorum. Odayı geçemedim. Yavaşça yatağa doğru yürüdüm, uykusunu bölmemeye çalışarak oğlumu öptüm, battaniyeyle üzerini örttüm ve dışarı çıkmadan önce birkaç dakika daha manzaranın tadını çıkardım. Ne tatlı bir bebek, ebeveynler için en sevdikleri zaman bu olmalı, sevgili çocuklarının uyuduğu zaman. Çizgili beyaz ve mavi tişörtlü mavi ayı yavrusunu kucaklayan o küçük tombul kollar şimdiye kadar gördüğüm en sevimli manzara. Kapıyı kapattım ve bir fincan sıcak kakaonun tadını çıkarmak için merdivenlerden mutfağa doğru yürüdüm. "Moral bozukluğu" içeceğimi aldıktan sonra, sıcak yaz havasının tadını çıkarmak için balkona çıktım. Yıldızlara bakmayı ve sütsüz kakaoyu severim. Süt benim için önemli bir alt nokta. Çocukken kız kardeşimle birlikte taze bir samanlığa uzanıp yıldızları seyrettiğimizi hatırlıyorum. Birkaç takımyıldızı bile öğrendik. Büyük Kepçe, Küçük Kepçe… Ne kadar komik, ne kadar zaman geçti ama o anlar hala hafızalarımızda canlı. Peki ya Samanyolu'ndaki yıldızların dağılması? Büyüleyici bir manzara. Bir dilek tutmak için kayan bir yıldızı kalbimizde huşu ile beklerdik ve bunun mutlaka gerçekleşeceğine inanırdık.
Çocukluk sihirle çevrili olmalı, mucizelere inanmalıyız. İtiraf etmeliyim ki, hâlâ kayan bir yıldız için dilek tutuyorum. Bu anı beni çok sıcak hissettirdi ve gözyaşlarım yanağımdan aşağı aktı ama yüzümde bir gülümseme vardı. Çünkü o gözyaşları güzel anılardan geliyor. Sonsuza dek kalbimde kalacaklar. Sevgilim, birbirimizi göremeyeceğimiz bir gün gelirse, her zaman yanında olduğumu bil, sadece yıldızlara bak. Kalp ağrımı dindirmek için sıcak kakaodan bir yudum aldım ve derin bir nefes aldım. Taze, soğuk bir sabahın elma kokusu burnuma doldu. Ama bunda olağandışı bir şey görmüyorum, çünkü her gece burada balkonda otururken kokusunu alıyorum. Çok garip, bu eve taşındığımızda bana komşumuzun iki yıl boyunca olmayacağı söylenmişti. Ama her nasılsa, geceleri balkonda oturduğumda, şimdi bile birinin gözlerinin üzerimde olduğunu hissedebiliyorum. Garip değil mi? Belki de sadece deliriyorumdur. Ebeveyn olmak, bilirsiniz, zor bir iştir, haftanın yedi günü, günün yirmi dört saati bir insandan sorumlu olmak çok ağır bir yüktür. Muhtemelen ebeveyn olmaya hazır olan tek bir kişi bile yoktur. Bir bebek doğduğunda, o sevimli küçük yumrunun sonsuz sevinci, paniğe dönüşen korkuya dönüşür. Artık bir ebeveyn olduğunuz için, hazır olsanız da olmasanız da bu sizin sorumluluk alanınızdır. Bazılarımız idare eder, bazılarımızın yardıma ihtiyacı vardır, ancak her sevgi dolu ebeveyn, çocuklarının iyiliği için mümkün olan her şeyi, hatta imkansız olanı bile yapar.