– Бачу, вашага важака вельмі паважаюць.
– Яшчэ б. Гэта не звычайны важак, а каралева, – ухмыльнуўся малады воўк побач.
– У сэнсе – каралева?
“Каралева – значыцца ваўчыца. Ваўчыца кіруе зграяй ваўкоў? Гэта ж немагчыма!”. Гаўл здзіўлена паглядаў на свайго суправаджаючага і на Акіру паперадзе. Як ён не змог адчуць, што гэты воўк – жанчына? Зрэшты, між імі была немалая адлегласці і тады, і цяпер. Але ж – за ўсю гісторыю ягонай зграі ніколі ваўчыцы нават дарадцамі не станавіліся. Гэта было… немагчыма. Тое ж самае, каб важаком стаў, напрыклад, зубр.
Яны падышлі да вялікай будыніны, якая ўздымалася не менш чым на дзесяць галоў, а шырыня даходзіла да дваццаці хвастоў. Складзена яна была з невялікіх прастакутных камянёў, якія змацоўваліся між сабой нейкім шэрым растворам.. Уваход ахоўваў стары вялікі воўк са мноствам шнараў на пысе.
Гаўл упершыню бачыў такую пабудову. У горадзе іх зграі хата важака была меншая разоў у пяць.
Там Акіра спынілася, азірнулася і пачакала Гаўла і ягоных ахоўнікаў.
– Каралева – значыцца уладарыня, – зірнула Акіра на Гаўла. – А гэта мой палац – заходзь.
У палац яны зайшлі толькі ўдвух – маладыя ваўкі засталіся звонку. Знутры пабудовы было вялікае памяшканне, адкуль можна было прайсці ў іншыя пакоі. Па цэнтры месцілася лесвіца на другі паверх.
– Вы будуеце шматпавярховыя хаты?
– Я ж сказала – гэта не хата, а палац. Пайшлі ў мае пакоі.
Акіра пачала падымацца па лесвіцы на другі паверх, Гаўл паспяшаўся за ёй. На вяршыні лесвіцы сядзеў яшчэ адзін стары воўк са шнарамі. Ён нізка нахіліў галаву і сказаў:
– Мая каралева, якія будуць загады?
– Нічога не трэба. Праз гадзіну прынясіце нам ежу.
– Слухаюся.
– Пайшлі, Гаўл.
Праз невялікі праём яны апынуліся ў доўгім пакоі, падлога якога была засланая скурамі зуброў. У адным з кутоў месціўся ложак са шкурак трусоў. Акіра прайшла да невялікага драўлянага стала ў цэнтры.
– Кажы, навошта Грык паслаў цябе сюды? Як вы хочаце змагацца з белымі?
– Ёсць толькі адзіны шанец перамагчы. Яны мацней нас і іх больш. Ніводная зграя ў адзіночку не выстаіць. А таму трэба аб’яднацца.
– Прапануеш, каб дзве зграі біліся разам?
– Так.
– Хочаш сказаць, Суу-Ардун запросіць нашых ваўкоў на сваю тэрыторыю, падзеліцца ежай і вадой?
– На час бойкі. Потым усё будзе па-старому. Таму я і прапанаваў склікаць сход, каб ваўкі вырашалі, ці пагадзіцца на нашу прапанову.