Ինչպիսին էլ որ լինի, նա է իմ սիրտը և սիրային հարցերում իմ տերը. նա է հրամաններ արձակում, որոշումներ կայացնում իմ գործողությունների վերաբերյալ, ինձ «խելքին» փչած պահանջները ներկայացնում և ունի այդ ամենի արդարացի իրավունքը, քանի որ նա է, որ ունակ է կյանքս վերածելու հոգեկան ցավով հագեցած անելանելի իրավիճակի (իրեն անտեսելու պարագայում), և միևնույն ժամանակ, նա է, որ ունի հնարավորություն պարգևելու մարդ էակին հասանելի մեծագույն երջանկությունը կյանքում` սիրո երջանկությունը, ինչն արտահայտելու համար ավելի հարմար հոմանիշ չեմ գտնում, քան «դրախտ երկրի վրա» հասարակ և բովանդակալից արտահայտությունը… Մի հոգեվիճակ, որին միայն բանականությանը հետևելով` երբեք չես հասնի:
Ուստի, իր «առաքելությունը» իսկապես կատարող բանականությունը սիրո աշխարհում սրտի արդարացի կառավարմանը երբեք չի խանգարում: Նա նույնիսկ ասում է. «Թողե´ք, որ սիրտը իշխի, իշխի` իրեն լիովին դրսևորելով և մեզ ամբողջությամբ իրեն ենթարկելով… Թողեք, թեկուզ հանուն սերը` (իսկական, տրամաբանական հիմնավորումից զերծ սերը ) «դրախտը երկրի վրա» վայելելու չնչին հավանականության»:
Գրում եմ մի հիպոթեզ, որը, հուսամ, կհերքվի, քանի որ մարդիկ այլ կերպ չեն կարող: