«Ω, κομμάτι του πλανήτη», απάντησα με τον ίδιο τόνο, «αν συσσωρευτούν αυτοί οι κόκκοι σκόνης κάτω από τα νύχια σου, αυτό είναι ήδη βρωμιά και πρέπει να αφαιρεθεί με νερό και μια βούρτσα! Παρεμπιπτόντως, έλα, η όσφρησή μου αρνείται να αντιληφθεί τέτοιες περίεργες μυρωδιές.
«Κανείς δεν σε κάλεσε εδώ», απάντησε ο κύριος, αλλά βγήκε. – Αν, εκτός από μακριά μύτη, είχες και φαντασία, θα είχες προσέξει μια ανθισμένη μηλιά στο σημείο που ανέβηκες και που σε εκνευρίζει τόσο πολύ.
– Μη μου θυμίζεις ανθισμένα δέντρα! Ήμουν θυμωμένος.
«Προς ενημέρωσή σας, θύμωσα όλα τα δέντρα γύρω μου!» Το έκανα για να βελτιώσω τη δομή του εδάφους. Ολόκληρος αυτός ο κήπος είναι το αποτέλεσμα πολλών ετών έρευνας για το πρόβλημα που σχετίζεται με τα τεχνητά λιπάσματα. Αν ανεβαίνατε στο λόφο μαζί μου, θα ανακαλύψατε ότι όσο πιο ψηλά ανεβαίνατε, τόσο μεγαλύτερα γερνούν τα δέντρα. Σε κάθε κορμό υπάρχει ένα πιάτο με δεδομένα – πόσα αζωτούχα-φωσφορικά λιπάσματα και πόση τύρφη χρησιμοποιήθηκαν για την τροφή του δέντρου. Βλέπετε μια σειρά από μανταλάκια σφυρήλατα το περασμένο φθινόπωρο; Αυτό είναι το όριο του κήπου μου. Πιθανώς ήδη μαντέψατε ότι αυτοί είναι οι τόποι μελλοντικών προσγειώσεων. Κάτω σπέρνω, πάνω τρυγώ. Κεραίνω τα πουλιά με κεράσια και τα γύρω αγόρια με αχλάδια. Ωστόσο, πρέπει να βεβαιωθώ ότι με φοβούνται λίγο.