– Дмитро!
– Что? – я вдруг вздрогнул от резкого тона своего всегда хладнокровного напарника, и по спине даже пробежал отчетливый холод.
– Пальцы!
Снова он про пальцы! Я аж разозлился оттого, что он напугал меня почем зря, но в следующую секунду посмотрел туда, куда Ян ошарашенно указывал тусклым лучом своего карманного фонаря, и… Так и обмер!
Указательный палец покойницы, тот самый, на который был надет перстень-печатка, судорожно забился о поверхность второй руки, на которой до сих пор недвижно покоился.
Не знаю, как в оцепенении я нашел внутри себя способность говорить:
– Это ненормально… Ненормально, Ян…
Вслед за первым пальцем начали движение и другие, и вскоре ладони покойницы медленно потянулись к бортам гроба и взялись за них… Стоило мертвенно-бледным пальцам взяться за борты, как мы бросились вон из ямы. Ян побежал вниз с горы, к дороге, на обочине которой в зарослях старой сирени мы оставили его ржавый микроавтобус. На бегу он всё кричал мне: “Брось лопату! Брось лопату!”, – а я её уж давно как бросил, чуть не споткнувшись о его собственную лопату, перешедшую в его владение от его деда – единственное наследство, доставшееся ему от предков.
Мой бацька быў заможным шляхціцам і славутым ваяром Айчыннай вайны 1812-га года. Усім сваім дачкам ён жадаў дабра, і таму ўсіх чатырох маіх сясцёр ён выдаў замуж за людзей, якіх яны не кахалі. Ён сам калісьці ажаніўся не па каханні, але ў шлюбе ён нечакана для сябе, таму што не па сваёй заслузе, змог здабыць гэта ўзвышанае пачуццё. Па гэтай прычыне ён цвёрда верыў у тое, што падобны шлях набыцця сапраўднага сямейнага шчасця даступны ўсім дыхаючым істотам без выключэння.
Мая маці нарадзіла мяне пятым дзіцём і памерла ва ўзросце трыццаці пяці гадоў, калі мне было дванаццаць гадоў. Гэта адбылося ў дзень Першай бітвы пад Полацкам, што ў Віцебскай губерні. Бой быў паміж першым пяхотным корпусам рускай арміі пад камандаваннем генерала Вітгенштэйна і французскімі карпусамі Вялікай арміі маршала Удзіна і генерала Сен-Сіра. Мой бацька быў удзельнікам тых жудасных падзей, і ўсё астатняе жыццё ганарыўся гэтым, нават нягледзячы на тое, што ў самую страшную гадзіну замест таго, каб быць побач з той, якую любіў усім сваім няпростым сэрцам, ён быў заняты тым, што адлюстроўваў нашэсце напалеонаўскай арміі агнём і штыком.