Ай сяни, эиди дцнйа, бяс Гарабала! Эюзляри рянэини дяйишян суйуширин Гарабала. Дянизчи олмаг арзусуйла йашайан Гарабала. Нянясинин, бабасынын Гарабаласы…
Гарабала щярдян бир Закир мцяллимэиля гонаг эялярди. Нянясиндян, бабасындан чохлу – чохлу салам эятирярди.
Фира ханым аълыьын йохду? – сорушарды. О да утана – утана:
– Йейиб эялмишям – мызылданарды.
– Машаллащ йекя оьлан олмусан.
Доьма гардашлары иля дя арасы ачыг дейилди, онлар бир башга дцнйанын адамларыйдылар. Гарабалайа бюйцк гардаш кими дейил, узаг гощум кими бахырдылар. Гарабала истяйирди ки, онларла дост-сирдаш олсун, ахшамлар булварда эязсинляр, чимярлийя эетсинляр, кющня мящялляйя эялиб – эетсинляр, юз ялийля онлара кабаб биширсин. Гардашлары надир щалларда, илдя ики-цч дяфя бабасыэиля эялярдиляр, онда да кабаб йемяздиляр, чай ичиб аталарынын машынына миниб эетмяйя тялясярдиляр. Ики йай иди ки, Гарабала Губайа, юзц эедиб эялирди. Фира ханымын аиляси йайы Анталийада кечирярдиляр. Йахшы ки, Гарабала бунлары юзцня дярд елямирди, о, кющня мящялля тябийяси алмышды…
Щяр дяфя Гарабала бу евин гапысындан чыханда Закир мцяллим юзц ону гапыйа гядяр ютцрцрдц. Дящлиздя пычылтыйла