Պարտադիր ծառայությունն 2 տարի անցած զինվորները փաստորեն արդեն պատրաստ են պատերազմական գործողությունների։ Բացի դրանից, զինկոմիսարիատներում հատուկ ցուցակներով ամեն մի պարտադիր զինծառայությունը ավարտած զինվոր վերաբաշխված ու նշանակված է իր ապագա զորամասի ստորաբաժանումը։ Գիտե իր զինվորական պարտականությունները պատերազմի ժամանակ։
Միայն վարձու զինվորներով պատերազմ վարելը անհնարին է, քանի որ քիչ են, իսկ պատերազմը ավելի մեծաքանակ ու որակավոր զինվորներ է պահանջում։
Սա հարկավոր է բացատրել բանակում չծառայած, դասալիք պատգամավորներին ու կառավարության անդամներին։
Իմիջայլոց, «սպրավոչկայի համար» ասեմ, ՌԴում անգամ արգելված է օրենքով, պետական ծառայության վերցնել անձանց, ովքեր պարտադիր զինվորական ծառայություն չեն անցել։ Կարծում եմ հասկանում եք որքան է ցածր ընկած մեր նշաձողը։
Պատերազմի մեջ գտնվող երկրի համար պարտադիր ծառայությունը վերացնող օրենք ընդունելը պետական դավաճանություն է, սթափվե՛ք ժողովուրդ։
2.12.2019 թ.
Փողոցով, մտքերի մեջ ընկած, մի տարեց մարդ է քայլում: Վերևից մի ագռավ է թռչում, ու «կա՜ռռռ» իր սրտի ուզածով ծրտում է էս ալևորի գլխին: Ծերուկը գլուխը թափ է տալիս, վերև է նայում ու ագռավին.
– Չէ,– ասում է,– իմ զավակների պես չես կարա…
29.12.2019 թ.
Վերջին ժամանակներում բանակից եկող մեր զինվորների անհիմն ու անդարձ կորստների մասին ողբերգական լուրերը մտահոգությունների շատ լուրջ առիթ են տալիս:
Ասում են երկու արկ մի փոս չեն ընկնում: Բայց մեկ ամսից քիչ ավել ժամանակահատվածում ունենալ 11 զոհեր, իրադարձությունների անհայտ հանգամանքներնով ու պատճառներով, ակամա սկսում ես մտածել որ այդ դեպքերը արհեստական բնույթ ունեն և ինչ որ դավադիր քաղաքական նպատակներ են հետապնդում:
Հանրությունը, զոհված զինվորների ծնողները, բանակից ու պետությունից անհապաղ պատասխաններ են պահանջում, բայց այդ պատասխանները ուշանում են:
Ոմանք սկսում են մեղադրել Հայաստանի նոր իշխանություններին կամ նախկիններին, ոմանք Արցախի Հանրապետության իշխանություններին ու բանակի հրամարատարությանը: Եվ ահա աննկատ սկսում է կայունանալ մի այլ կարծիք, որը ավելի վտանգավոր է, քան նախորդները: Համացանցերում սկսել են հայտնվել նման կարծիքներ. «Միակ ելքը ԼՂ–ում չծառայելն է: Վերջ պիտի տրվի մեր երիտասարդների սպանդին» կամ «Ինչու՞ մեր զավակները պիտի ծառայեն ու զոհվեն ղարաբաղցիների համար» և այլն:
Եթե սա, իրոք շատ հեռու գնացող ու միտումնավոր ծրագրավորված դավադրությունների մի չարաբաստիկ շղթա է, հապա, ովքեր էլ կանգնած լինեն այդ ստորությունների հիմքում, նրանց առաջնկա խնդիրը հենց նման կարծիքներ ստեղծելն է ու Արցախի և Մայր Հայաստանի միջև սեպ խրելը: Առաջին խնդիրը կայուն կարծիք ստեղծելն է, որ իմաստ չկա, որ մեր զավակները զոհվեն սահմանին և «ավելի ճիշտ կլինի հայ–ադրբեջանական շփման գծում տեղադրել դաշնակից երկրներից խաղաղարարների զորամասեր»: