Ամեն մինը աշկես լյուսնար,
Ամեն մինը կյանքիս հույսնար,
Բախտըս էլա հարամ տեռավ՝
Էս կռեվն էլ ուրանց տարավ…
Աշկըս մընաց հարսու իրա,
Աշկըս մընաց թոռնու իրա,
Վեղում տիրի, ասիմ խոսկե,
Իրեք սերտըս՝ ուրուր կոխկե:
Էլ սերտ չոնիմ, վեչ ըրտասունք,
Հայի բախտա, հի՞նչ անինք մունք,
Կանգնած տեղը, վեննեն տական,
Մեր վեղընել հընե տարան:
Մեր օջըխնեն հալալ-զուլալ,
Տոնը, տեղը թորքեն թողալ,
Գործերը մեր լյավար, մինգյա՜մ,
Տըռնըտոռնընք մինգել ընգալ:
Առանց հընգեր ու հըրեվան,
Եկալ, հըսալընք Իջեվան,
Դե տներն էլ թանգյ ու կրակ,
Անդար պառավ, յիսել մինակ…
Աստուծ պահե մեր հըյերեն,
Բայց վեչ նրանց, վեր տիյերըն,
Մեր նեղ օրին ծերք մըկնեցին,
Հետո մինակ թողին, քեցին:
Տրանա տեն, հինշքա՞ն օքնեն,
Ամեն մինը ուրան հոքսեն,
Ստեղ էլ, ասի՛մ, սա՜ղ Հայաստան,
Ինձ նման էլ շատերը կան:
Մին պենում ես մինակ խընթրում,
Ծեր բախտան, տու՛ք, շատը՜ք խըրթնում,
Պատառ խըրեգյ սյուք ըրեցեք,