Таһырдьа хаар түһэн намылытар. Харахпын симэн, кыыдамныыр хаарга сирэйбин мылатан тоһуйабын. Чэгиэн салгыны түөһүм муҥунан эҕирийэ тыынабын. Ытыспар түспүт хаар кыырпаҕын сыныйа одуулуубун.
Дьикти көстүүттэн өрө көтөҕүллэн, муннум анныгар ыллаан киҥинэйэ-киҥинэйэ, туора күрдьэхпин ылан, дьиэм иннин хаарын күрдьүбүтүнэн барабын. Балай эмэ тиритэн-хорутан, астына дуоһуйан, үлэбин түмүктүүбүн. Тула өттүбүн, аргыый тохтоон, эргиччи көрөбүн.
Сылдьар суолбуттан, дьиэм инниттэн ураты олбуорум иһинээҕи хаар тыытыллыбакка көнө ньуур буола маҥхайан тэнийэ сытар. Кырдьаҕас хатыҥым лабаалара аллара санньылыһан, халыҥ хаары үллүктэнэн тураллара бэйэтэ туспа худуоһунньук уран киистэтин суолун санатар. Икки игирэ оҕолуу, тэбис-тэҥ тиит мастарым модьу лабааларын саратан, маҥан хаары тоһуйа ытыһан, тураллара хараҕы үөрдэр. Хаһан эрэ быыкаа бэйэлэрин, аҕабыт түөрэн аҕалан, мичилийэ үөрэн олордо сылдьара бу баардыы харахпар ойууланан көстөр.
Сити курдук ону-маны санаан, оргууй үөһэ тыынан ылабын. Манна барыта бэйэбит илиибитинэн бүөбэйдээн, бэрийэн олордубут үүнээйилэрбит буоланнар, сүрэхпэр олус чугастар, оҕолорум тэҥэлэр.
Биир-биир көҕөрө тыллыбыт отум-маһым сиппит көстүүтэ харахпар ойууланар, олбуорум иһигэр тилэри симэнэн дыргыл сытынан тунуйар. Эмискэ бу кэрэ көстүүнү суор халаахтыыр саҥата үтүрүйэн, барыта биир түгэн бытарыс гынар, хаар кыырпаҕын кытта симэлийэ сүтэр. Сааскы салгын илгийэр тыына иэдэспэр охсуллан ааһар. Хаар тохтоло суох кыыдамныыр. Билигин аҕай күрдьүбүт суолбун, эппиэтэ суох мэлдьэһэ сабар.
На улице идёт снег, нежно укрывая землю. Закрыв глаза, я подставляю лицо под кружащиеся снежинки. С жадностью вдыхаю свежий воздух. Внимательно рассматриваю снежинку, упавшую на ладонь.
Одухотворённая этим дивным зрелищем, припевая вполголоса себе под нос, беру лопату и начинаю расчищать снег перед домом. Вдоволь потрудившись и закончив работу, с чувством выполненного долга спокойно разглядываю всё вокруг.
В отличие от расчищенной дорожки и пространства перед домом, остальная часть двора девственно бела, покрыта ровным слоем нетронутого снега. Склонившиеся под тяжестью снега ветви старой берёзы напоминают узор, написанный кистью талантливого художника. Как два близнеца, стоят две огромные лиственницы, раскинув свои крепкие ветви, чтоб поймать снег на лету, – радуют глаз. Я, как сейчас, вижу, как когда-то, совсем крошечными, их принёс наш отец, а я, улыбаясь, радовалась.