Олтурупсуӊ мени тиктеп терезе жак маӊдайда.
Аппак болуп өзгөрүпсүӊ,
Каш-кирпигиӊ да башкача.
Эми чындап сени алгач көргөндөй,
Айбыктырдыӊ жүрөк козгоп дагы укмуш башкача.
Жыйырма жылдан кийин
Балалыктын баё кыял сезимдери,
Мени менен коштошо элек деп жүрсөм.
Кечээ күнү жоолугуудан тартынган,
Сенин да уяӊ көздөрүӊдөн кетпептир.
Мезгил өтсө өз нугунда чайпалып,
Тагдыр барат мезгил менен айдалып.
Сен да өтөсүӊ, мен да өтөмүн өмүрдөн,
Карылыктын кайыгында калдайып.
Кете электе өмүр бизди жетелеп,
Кете электе мезгил бизди тебелеп,
Саламдашып санааӊдагы ойлорду,
Айтсаӊ болмок жазгы гүлдөй сермелеп.
Өмүр күн желесинде
Күн батып барат,
Бүгүнкү күн артта калат.
Күн желеси кирпигине,
Сүйүүмдү катып калат.
Өткөн күн өчүп барат,
Жаштык кез карылыкка көчүп барат.
Үйгө барчу жолду,
Күн желеси эске салат.
Күн желеси жарыгын чачат,
Тартылган тасма эшигин ачат.
Жылаӊаяк издер басып,
Жашоомдун үзүмдөрү,
Бир көрүнүп менден качат.
Төрт саптар
Эне тилим – эне сүтүм,
Энем менен бирге бүттүӊ.
Эл оозунда жашап, күлгүн,
Чертип кыргыз күүсүн.
Көбкөн жигит кылыктуу,
Күлүп коюп бир сырдуу.
Сүйдүрөсүӊ көп кызды,
Отеллонын Ромэосу сыяктуу.
Сүйүү – чындык айлан көчөк айланган.
Турмуш – айдоочу тагдыр жолдо бараткан.
Мезгил – күзгү алды-артыӊды каранган.
Өмүр – мүнөт сени менен байланган.
Капаланба сен мени сүйгөнүӊө,
Бутуӊ тартпа теминген үзөӊгүдөн.
Окшош сага азыр менин сүйгөнүм,
Ал да мени сүйсө керек окшоштуруп сүйгөнүн.
Өткөн күндүн өткөнүнө не капа,
Келээр күндүн кетээрине не капа.
Жашап жаткан жалган дүйнө өмүрдө,
Бүгүнкү күн эртеӊкиӊе бейбапа.
Өтөт күндөр агып жаткан дайрадай,
Жарым мүнөт артына бир кайрылбай.
Аттиӊ арман өтөт өмүр ушундай,
Бир ууч суусу алаканга кармалбай.
Мага кудай канча жашты атадыӊ,
Берген жашыӊ бергениӊдей жашайын.
Бирок менин мени улантар артымда,
Өзүӊ берген уюткулуу муун калсын.
Эч капарсыз тагдырга жол тособуз,
Ал тагдырга турмуш жолун кошобуз.
Тагдыр деген эски китеп, жаӊы тамга экенин
Билбей туруп окуганга окшойбуз.
Мен жөн гана өз жашоомду сүргүм келет,
Тийбе мага тийбе дүйнө көӊүлүмө.
Дабасыз арман толгон көөдөнүмө,
Өткөн жашоом өзүӊ менен ага күбө.
Чаӊкап жаткан чаӊы чыгып бетине,
Чалкып жаткан жайып төшүн кериле,
Күн күркүрөп жамгыр суусун төккөндө,
Жан киргендей сергий түштү Жер Эне.
Айылым Алтын бешигим,
Ата-энем жашоомду ачкан эшигим,
Турмушта ката кетирсем,
Ак коюнуӊ ачып кечиргин.