Плянэта: Новая Зямля (ML 16830 b)
Дыямэтар: 0,91 зямнога
Маса: чатыры пятыя зямной
Адлегласьць ад мацярынскае зоркі: як ад Сонца да Вэнэры
Сіла цяжару: ня надта розьніцца ад зямной
Пэрыяд вярчэньня вакол восі: 0,93 зямных содняў
Арбітальны пэрыяд: прыкладна 252 тамтэйшыя дні
Атмасфэра: прыдатная да дыханьня, шчыльная, афарбаваная ў ясную ружавізну
Каляндар: 12 месяцаў, у кожным зь іх па тры сямідзённыя тыдні
Кантактная асоба: Панплянэтны асаднік
Клімат: суворы
Насельніцтва: дзікія круцялі й прайдзісьветы
Рэкамэндацыя да наведваньня: толькі зь пільнае патрэбы
З «Агульнага вопісу плянэтаў Загранічча», падрыхтаванага Галяктычным Рэгістрам для касмавіжаў і астрагасьцей
Юргель Нязломак ледзь дачакаўся сьвітанку.
Ён вылез з-пад дрэва, калі Аксамітная Лілея разьліла вохрыста-пунсовае сьвятло між галінаў і кустоўя. Выспацца не атрымалася. Ад веснавое зямлі цягнула холадам. Усю ноч у лесе – здавалася, зусім побач – нехта вухкаў, крахтаў, скавытаў і стагнаў. Да раньня ён больш калаціўся ад страху і марцовага ветру, чымся спаў.
Галодны і акалелы Юргель пакруціў галавою на ўсе бакі. Яго атачалі дрэвы – як на падбор высачэзныя, невядомыя. Старазямельскіх расьлінаў не сустракалася наагул. Усё навокал чырванела, ружовілася і шафранела. Гэта вельмі адрозьнівалася ад Вільні, якая патанала ў зяленіве прывезеных відаў. У тутэйшым лесе і пах стаяў незвычайны – рэзкі, сыравата-земляны. Ён п’яніў і пужаў сваёю чужасьцю.
Нездалёк Юргель убачыў паўбачэнак. Той трэснуў, і зь яго вылілася добрая частка налітага. Юргель паглядзеў на свой адбітак з абпаленаю бяляваю чупрынай і паказаў сабе язык. Абмакнуў палец у пазасталую вадкасьць і пакаштаваў – бярозавік. Ён выпіў колькі здолеў. Потым адламаў ад паўбачэнку ладную клёпку, каб хоць так пачувацца больш упэўнена.
Пры сьвятле Лілеі атрымалася разгледзець і Шнараву паперчыну. Ён выхапіў быў яе без асаблівае думкі – проста каб даць дыхту вітаўчанам. Кавалак непрамакальнага біяплястыку ўшпільвалі незразумелыя сымбалі, дзе-нідзе перакрэсьленыя. Юргель, як ні намагаўся, расчытаць іх ня здолеў.
«Нічога, хай паляжыць – месца не займае. Я ж знайду, як вам адпомсьціць».
А памсьціцца на вітаўчанах Юргель цяпер жадаў больш за што заўгодна. Гэта навяло яго на іншую думку, і ён вылаяў сябе – не ўпершыню за мінулыя содні.
