Ŝpinilo
Alimaniere ni atendas ripozon,
En aliaj, ni serĉas feliĉon…
Sen kompreni unu aferon – foje ĉio estas vana!
Tiam, rompante la faskon da kopioj, ni serĉas ion propran…
Sed la vivo ankoraŭ daŭras, ĉio pasas, malproksime
Tiam ni krias: kie estas mia spindelo?
Denove la vojetoj, denove la kolporto, ni iras rompante la esencon!
Kaj foje, amikoj, ni bezonas nur rigardi niajn piedojn.
Ja ne ĉiam estas solida, malglata vojo sub viaj piedoj,
En marĉa suspensiaĵo ĝis viaj genuoj, vi ne scias kien turniĝi…
Kaj vi kaptas la lumojn kiel vera lumturo,
Vi iras al ili, sed en via kapo sonas – ne tiel, ne tiel, ne tiel!
Kaj jen kiam melankolio kaptas vin ĉe la Adama pomo,
Vi diras al vi mem, kiel estas? Ĉu vi kutimis al la marĉo?
Kaj vi respondas fiere, kolere – nu, ne, tiel ne estos!
Mi trovos mian ŝpinilon sen fordoni mian vivon por kopeko!
Maksimo Boĉkarjov
Neniam tio estis kaj jen denove okazis…
Post siaj, por paroli milde, neforgeseblaj aventuroj en la vilaĝo "Malhela", Arkaŝa ĵuris ne forlasi la urbon ie ajn. Kiom ajn oni invitis lin iri fiŝkapti aŭ fari iujn aliajn ekskursojn, Arkaŝa, senhezite, respondis – ne, kaj tiel kategorie, ke tre baldaŭ oni principe ĉesis inviti lin.
Li kredis ke li plene komprenis la lecionon, kiun li lernis en la Malhela. Dum ĉirkaŭ unu jaro li digestis tiun historion, kaj dum alia jaro li eĉ ne spektis terurajn filmojn aŭ alian mistikismon en la filmoj aŭ en la televido, sed ne ĉar li estis timigita, nur ke ĉio, kion oni povis vidi tie, estis naiva infana fabelo kompare kun tio, kion li spertis.
Kvankam, principe, li povus prave esti fiera pri si, ĉar ne ĉiu homo kapablas bridi siajn internajn timojn, sed Arkaŝa povis! Kaj kiel povis!
Li veturis laŭ la ŝoseo kaj demandis sin – kien iris ĉiuj aŭtoj? En ĉi tiu tempo de jaro, kiam ĉiuj rapidas malstreĉiĝi, la aŭtovojo en ĉi tiu loko ĉiam estas plenplena. Kaj hodiaŭ – absolute libera! Tio signifas, ke mi revenos hejmen frue, Arkaŝa ĝojis.
Tuj kiam li pensis pri tio, li ekvidis trafikŝtopiĝon antaŭe. La vojlaboristoj, ŝajne, ankaŭ opiniis, ke la vojo estas maldece kvieta, kaj ili decidis profiti la momenton.
Arkaŝa komprenis, ke tio daŭros longan tempon kaj decidis devojiĝi, eliri kaj etendi la krurojn.
La tago estis simple bela. Arkaŝa staris kaj rigardis en la malproksimon de la kampoj, feliĉe montrante sian vizaĝon al la varma somera vento, portanta la unikan aromon de sovaĝaj floroj.
