Сляза ляза - страница 5

---

---

Поўня бледнатваря

Поўніць неба слёзамі,

Лёзамі халоднымі.

Паглядзі праз дахі

Змерзлага наўколля,

Паглядзі на гмахі

Снежаньскай няволі.

І пачуй як быццам

Воўчы сум замерзлы —

Воўкі – гэта богі,

Што згубілі ногі і

На лапах ў поўсці

Шчэраца ікласта,

Выскал тайны шчасця,

А, быць можа, праўды,

Той спрадвечнай, існай,

Нібы поўня ў небе,

Быццам хлеб карыснай,

І як смерць нязменнай.

…

Снегавых сцяжынаў

Ты прайшоў нямала,

Але ў небе поўня,

Як твая святая,

Як твая ліхая,

Як твая нямая,

Як твая сляпая,

Тая ж, тая ж, тая ж —

З бледнай скурай й

Тварам,

Са сяйвом слязлівым,

Праўду што хавае,

У вачах ваўчыных.

У крыві людское.

У агідных рухах

Змерзлага жывога.

…

Поўня бледнаскурая.

Поўня бледнатварая.

Штоноч зноў ты плачаш

Ў холадзе лядашчым….

Самота воўка

ваўчкі

ў маёй душы

нібыты вочы

воўка

палохаюць людзей,

і я, самотны зноўку,

брыду да іншых пасяленняў,

а можа, іншых вымярэнняў,

дзе воўкі замест зграяў

каханне з любай

выбіраюць…

«На выпасе зоры пысамі…»

На выпасе зоры пысамі

Дакрануліся да мяне.

Рэкі рэзалі снамі-арэхамі

Сэрца срэбнае мае.

Цішыня была добрая,

Часам модная і лагодная,

Калі вуснамі светла-спакуснымі

За душу ты кранула мяне…

«У вачах тваіх …»

У вачах тваіх —

Маё натхненне.

Заплюшчанае.

Берагіня

Ты такая прыгожая,

Нібы Берагіня

Ў фатэлі

З кубачкам кавы духмянай…

Тваіх валасоў кілімы

Бярэзінай альбо

Волмай

Змягчэламу сэрцу

Даюць

Прытулак.

Пах тваёй прыгажосці

Казыча

Жывіцай жаданні…

Адлегласць між намі —

Прывіды ды

Зданні

Тваіх сябровак-ахоўніц:

Вадзяніцы,

Каўкі,

Беражніцы

Светла-пяшчотным ценем

Душы

Нечыя грэюць…

Салодкім як грэх

Вуснаў алеем

Малюеш

Мой свет

Навакольны.

Пахне мне глеем

Далёкай

Бярэзіны або

Блізкае Волмы.

Сэрца нямее,

Дранцвее,

Буцвее.

Пад покрывам Поўні

У фатэлі

Дыяруш крозаў

Гартае

Вецер самоты…

Ты такая прыгожая —

Піша ў паветры

Дымок кавы

Філігранна,

Выкштацона,

Бязмоўна.

…прачынаешся.

У кватэры —

Пах глея

І жывіцы.

Стварэнне свету

Вішняй зімовае наспеў твой сон

І нібы птушка з далоняў

Успырхнуў у неба

Празрыстае як сон

Пра птушку і

Вішню і

І зіму.

Неснагавую зусім зіму.

Час ад часу слязлівую.

Прахалодную як труну ў

Прасторы трупярняў.

Безумоўна,

Ты адзіны там з жывых

(Ці табе так падаецца?)

Бо сон, вядома, надзейны падманнік і

Падменнік

Заменнік

Жыцця, у якім

Зімовай вішняй даспявае

Богам згубленае Слова.

«Калі наўкола неспакой…»

Калі наўкола неспакой,

Бы дзідай сэрца працінае,

І слота косіць шыхты мрой —

Згадай свой край забраны.

Следующая страница

---

---