Bayatı janrında yazılmış muğamları digər bir salxımdan asan müəllif, onların kökünün 3000 il öncə türkün Ete eli ölkəsində taxta oturmuş, ulu sərkərdə, mümkün ki, şair və bəstəkar, adı mixi yazılardan enən Ulu Xan Bayat Çapan dövründən gəldiyini əldə etdiyi yazılı dəlillərlə sübut etməyə çalışır. Qeyd olunur ki, şahanə səslənən bayat muğamlarının yaradıcıları türk dünyasının yarısını təşkil edən qüdrətli oğuz xalqlarının ulu babaları Oğuz Xanın da əcdadı olmuş Ulu Xan Bayat Çapan və ondan törəmiş və zaman-zaman şərqə yayılmış bayatlar nəslinin mənən zadəgan övladları olmalıydılar. Bu cür alicənab, sanballı əsərləri özlərinə himn kimi yazanlar nə ərəb, nə fars, nə əfqan deyil, məhz Bayatın öz doğma türk törəmələridir. Ona görə də müəllif bu tip muğamları “Bayatı Muğamları” ilə bərabər, həm də “Ulu Xan Bayat Çapan muğamları” adlandırmağı da təklif edir.
Onlar da bəy, xan, əlahəzarat, şah, imperator mənasını verən və sanballılığı ilə şərəflənən Hümayun muğamı kimi xana, şaha, taxt-tac sahibinə yaraşan muğamlar olub, harada yaşamalarından asılı olmayaraq, həmişə şah, xan, lider, sərkərdə, şair olmuş ulu Bayat nəsillərinin himni kimi dünyaya gəliblər.
Digər qrup muğamlar dəstinə, yəni demüz (dem-göz yaşı və üz-üzən) muğamlarına sonradan verilmiş fars mənşəli sayılan segah adı ilə yanaşı, onların qədim türk adlarının da bərpası kitabda bol olan sxemlərdən birində öz əksini tapıb.
Kitab başdan ayağa hələ indiyə qədər heç kəsin muğamlar barədə eşitmədikləri mətləblərlə zəngin olduğundan çox bədgümanlar üçün mübahisə mənbəyi olsa da, praqmatikdir, perspektivlidir, həddən ziyada maraqlıdır.
Книга составлена на основе данных о мугаме, впервые полученных из клинописных текстов, прочитанных по законам грамматики древне-тюркского языка. Конструирование десятков транслитерированных текстов методом семантического моделирования позволило автору выяснить, что в древних надписях встречаются названия пяти мугамов. Это мугамы ушшаг, раст, махур, дагуна (совр. хейраты), демуз (совр. сегьях). Древние авторы в своих творчествах неоднократно обращаются к азербайджанским струнным инструментам, таким как уд, тар, саз, джам, – и духовному инструменту зил (зурна).
Обнаружены и переведены на современный язык три газели античного поэта Энлиля Исмы Даган, который, по историческим данным, жил и творил 6500 лет тому назад в Вавилонии.