– Памятаю, – няўпэўнена адказала Даша. – Але не да канца, – дадала.
– Гэта наш Мікалай Міхайлавіч, – з гонарам прамовіла Таня.
– Той, пра якога вы казалі?
– Ён самы, – ахвотна пацвердзіла Таня. – Але ты не ведаеш самага цікавага, – па-змоўніцку падміргнула. – Мікалай Міхайлавіч потым такі клас самаабароны паказаў. Хвалей наш нейкіх вырадкаў мясцовых сабраў, і яны прасачылі за намі, калі мы цябе дахаты неслі, дакладней, Мікалай Міхайлавіч нёс, а я дарогу паказвала, таму што да сяструхі тваёй не маглі датэлефанавацца. Дык вось, калі мы выйшлі з пад'езда, яны напалі на нас, прыкінь!..
– Ты чо?! – здзівілася Даша.
– Ды Ван Дам адпачывае! – захоплена выклікнула Таня. – Мікалай Міхайлавіч іх як цуцыкаў раскідаў, – працягвала. – І ўсё так хутка, прыкінь, я нават спалохацца не паспела. А адзін з нажом на Мікалая Міхайлавіча кінуўся…
– І чо?
– Ты б бачыла! – захаплялася ўспамінам і перажытымі адчуваннямі дзяўчына. – Ад аднаго позірку Мікалая Міхайлавіча той мярзотнік нож выпусціў і прасіў прабачэння, як малалетка. А Мікалай Міхайлавіч узяў мяне за руку, сказаў «да спаткання», і мы пайшлі ў Дом культуры.
– Чо ты тут сачыняеш, Паўлоўская! – дзяўчат дагналі Хвалей з Кастальцавым.
– Сачыняюць бабы на кірмашы! – адказала Таня.
– А ты, чо, не баба? – заіржаў Хвалей.
– Яна дзяўчынка яшчэ, – умяшаўся Кастальцаў. – Улаўліваеш розніцу?
– Белая, – пхнуў Дашу ў спіну Хвалей так, што тая ледзь не павалілася, – калі куртку прыйдзеш мыць?
Даша развярнулася і засандаліла яму паміж ног сваёй паласатай чорна-ружовай ножкай у красоўцы, той і войкнуць не паспеў.
– Сам памыеш! – працадзіла і пайшла далей.
Перасільваючы боль, Хвалей выкінуў нагу ў бок дзяўчыны, але прамахнуўся.
– Стой! – выгукнуў ён – Зараз вылізваць будзеш!
– Ату яе! Ату! – зацюгакаў Кастальцаў.
– Даша, бяжы! – пракрычала Таня сяброўцы.
І Даша пабегла, Хвалей – за ёй.
Дзяўчына абмінула Колю Пінокіа і ўзбегла па прыступках на школьны ганак.
Хвалей расцягнуўся на тых на прыступках.
Пінокіа падставіў яму падножку і адразу сціснуўся ўвесь ад нечаканасці, здзіўлены сваёю смеласцю, застыў на месцы.
Хвалей моўчкі падняўся і моўчкі з размаху заехаў Пінокіа кулаком у сківіцу. З рота небаракі пырснула кроў, а сам ён паваліўся на зямлю, як падкошаны. Акуляры яго зляцелі, і Хвалей дэманстратыўна раздушыў іх чаравікамі.