– Завошта дзякуй? – спытаў Пінокіа, прымаючы пракладку.
– Слухай, не рабі з мяне ідыётку. І не прымушай усумніцца ў табе, а то я падумаю, што памылілася, – адказала Даша.
– Праехалі, – скончыў спрэчкі Пінокіа.
– Чо рабіць будзем? – дакурыўшы, спытала Таня ў прысутных.
– А чо рабіць? – паціснула плячыма Даша.
– Ну не ў сарціры ж сядзець, засмуродзімся, – заўважыла Таня.
Раптам адчыніліся дзверы і ў прыбіральню зайшла Марыя Пятроўна.
– Не зразумела?! – утаропілася яна на Пінокіа, які стаяў пасярод памяшкання з разарванай пракладкай у руцэ, і на дзяўчат ля акна, якія, хоць ужо і пакурылі, але дым да канца не выветрыўся, але больш на Пінокіа. – Што тут за пасядзелкі? Чаму не на ўроку? Што ты наогул робіш у жаночай прыбіральні? – накінулася яна на Колю.
– Не крычыце на яго, – уступілася за юнака Даша. – Ён ахвяра абставін.
– Гэта хто там такі разумны? – перакінуўся позірк Марыі Пятроўны, маленькай, кругленькай, як піражок, але звонкай жанчыны. – Белая, ты? Што за карнавал? Зараз жа змыць! Ты ў школу прыйшла ці куды? Будзь ласкава адпавядаць!
– А я адпавядаю, – сказала Даша. – Самой сабе.
– Так, – стрымліваючы гнеў, але раз'юшана раздзімаючы ноздры, прамовіла Марыя Пятроўна, – тут не месца і не час для спрэчак. Жыва ўсе трое выйшлі прэч адгэтуль, і каб я вас праз дзве хвіліны бачыла ў кабінеце рускай мовы і літаратуры!
– У нас хімія па раскладзе, – успомніла Таня.
– Я бачу, Таня, – заўважыла Марыя Пятроўна, – не сляпая, што ў вас хімія. Марш у клас! – раўнула так, што шкло ў вокнах задрыжала.
– У які? – удакладніў Пінокіа.
– Коля, не тупі, калі ласка.
– Выходзь, Пінокіа, – Таня падпіхнула аднакласніка да дзвярэй і шэптам дадала: – А то класуха пі-пі ў трусы наробіць.
– Зразумеў, – кіўнуў той, і аднакласнікі выбеглі ў калідор.
Кабінет рускай мовы і літаратуры, куды адправіла іх Марыя Пятроўна, быў пусты. Класуха рыхтавалася да свайго ўроку, другому па раскладзе. Яна магла б наогул не прыходзіць з самай раніцы. Аднак, мабыць, дома часу на праверку сшыткаў з сачыненнямі падапечнага класа бракавала. Таня першаю заўважыла сшыткі на стале, адзін разгорнуты.
– Зазірнём? – прапанавала Дашы і Пінокіа.
– Атас! – спыніў яе Коля, пачуўшы крокі, якія набліжаліся за дзвярыма.
– Хутка яна, – прамовіла Даша, сядаючы за першую парту ад акна. З ёю побач села Паўлоўская. Пінокіа заняў парту за імі.