– Клёва ў цябе, – агледзеўшыся, сказала Паўлоўская.
– А ў цябе не так? – не зразумела Даша.
– Не так, – паціснула плячыма Таня. – Я ж у бабулі жыву.
– А бацькі дзе?
– А бацькоў як карова злізала, – села ў крэсла Таня.
– Жэсць, блін, – прамовіла Даша. – Выбач, калі чо, я не ведала.
– Забудзься, – адмахнулася Таня. – Мы наогул адна пра адну нічога не ведаем.
– Так, – пагадзілася Даша. – Каву будзеш? – прапанавала.
– Давай, – пагадзілася сяброўка.
Даша ўключыла электрачайнік.
– Так што ў цябе здарылася? – нагадала Паўлоўская аб галоўным.
– Ёсць адна тэма, – сказала Даша. – Карацей…
Закіпеў чайнік, і Даша не дагаварыла.
Прыгатаваўшы кавы, яна разліла яе па кубках, падала адзін госці. Са сваім кубкам села на ложак насупраць Паўлоўскай, якая ўжо стамілася чакаць, заінтрыгаваная словамі новаспечанай сяброўкі, працягу, і таму нецярпліва спытала:
– Што карацей?
– Я, карацей, буду эма, – на адным дыханні выпаліла Даша, сціскаючы аберуч кубак, быццам грэючы аб яго пальцы.
– Гоніш? – не паверыла Таня.
– Праўда, – пацвердзіла Даша, і гэтулькі ў яе позірку было рашучай упэўненасці, што Паўлоўская адразу паверыла пра не абы які намер аднакласніцы.
– Не зразумеюць, – сказала яна і сумна дадала: – Асабліва калі ты ў школу прыйдзеш у прыкідзе эма.
– Ну, так, – кіўнула Даша, нібыта згаджалася з песімістычным прароцтвам Паўлоўскай. – А чо такога? – Усё ж не хацела верыць у горшае. – Сяструха кажа, у іх там у Мінску эма на эма, і нармальна.
– То ў Мінску! – заўважыла Таня. – У нас цябе зачмыраць. Той жа Хвалей першы пальцам стане паказваць, як на ўродку.
– Ну і фіг з ім, – сказала Даша. – Эма – гэта ж крута, а галоўнае, не сумна. А то заплеснелі ўжо ўсе тут. Я і ў чаце пазнаёмілася з эма-дзяўчынкамі. Яны такія цікавыя, прыкольныя.
– Так табе па прыколу прыспічыла ў эма ператварыцца? – спытала Таня.
– Не, чаму. Мне вельмі блізкія матывы і лад жыцця эма.
– І схільнасць да суіцыду ты таксама маеш?
– Навошта? – не зразумела Даша.
– Праехалі, – спыніла саму сябе Таня. – Твая справа. Што я цябе, адгаворваць буду? Шмоткі дзе будзеш браць?
– У пятніцу сястра прыязджае. Я з ёй аб усім дамовілася. Яна і шмоткі прывязе, і пафарбуе мяне, – адказала Даша. – А ў суботу я ў новым вобразе прыйду на дыскач.
– Ну-ну, рэвалюцыянерка.
– Чаму адразу рэвалюцыянерка?
– А то хто ж?
– Ну клёва ж будзе, – настойвала Даша. – А як яшчэ выказаць уласнае «я»? Паказаць, што я асоба? Ты вось праз танцы свае самавыражаешся? Я буду праз эма-вобраз.