Сны аб Беларусi - страница 2

Шрифт

Интервал

Ды на здзяйсненне мары той

У лесу не спытаў дазволу.

I ен (абразiўшысь на што?)

Са мною болей не сябруе.

Часам успомнiць i назло

Мне непрыемнасцi даруе:

– Жывi ў сваей краiне мар,

Ты гэтага жадаў калiсьцi.

Чаму ж ты столькi год запар

Узносiш мне свае малiтвы?

Хацеў ты славы, ўзнагарод?

А вынiку вось не прадбачыў.

Чаму ж мяне ты аднаго

Абвiнавачваеш у няўдачах?

Як не цурайся, не мiнеш

Добрую долю цi благую.

Ты на каленях прыпаўзеш

I я табе ўсе дарую.

Што ж тычыцца мрой дзiўных тых,

Без iх жыцце было б заганай.

Я iх выконваю заўжды,

Калi я нават не ў пашане.

«Жыцце цягне на захад, а сэрца на ўсход…»

Жыцце цягне на захад, а сэрца на ўсход.

I нiяк iм не дагаварыцца.

Не хачу ўспамiнаць безлiч прожытых год,

А яны не жадаюць забыцца.

Жыцце крочыць наперад, а памяць назад

Павяртаецца ноччу бяссоннай.

Што наперадзе мо зацiкавiць наўрад,

А ў мiнулым даўно ўсе вядома.

Жыцце верне направа, а я ў бок другi,

Хоць i ведаю, ўцекi дарэмны.

Бо, куды не збягай, усе роўна я з iм

У пазначаным пункце сустрэнусь.

«З«ездiць бы туды i паглядзець…»

З«ездiць бы туды i паглядзець,

Як жывуць у тым замежжы людзi,

Што сабе гатуюць на абед,

П«юць якiя лекi пры прастудзе.

Колькi там у кожнага машын.

I якое абуванне носяць,

Калi дождж пальецца i аб чым

Гутараць, калi прыходзяць госцi.

Мне ў чужой краiне цiкавей

Не музеi, поўныя турыстаў,

А якая там трава расце

I ў якiм баку сонца садзiцца.

Чым там пахне вечар за вакном

I якiя зоркi ў небе ззяюць,

I якiя казкi перад сном

Неслухам бацькi распавядаюць.

З«ездiць бы туды, звярнуць у бок

Ад мясцiн вядомых па расказах,

Каб убачыць самаму жыцце

Мо вельмi падобнае на наша.

«Прабач, што не сказаў я слоў ласкавых…»

Прабач, што не сказаў я слоў ласкавых,

Якiя ты пачуць хацела.

I што прызнаннi ў каханнi

Выходзяць лепей на паперы.

Прабач, што я не выканаў жаданнi,

Якiя абяцаў калiсьцi.

Завеў у край расчаравання

I не знайшоў дагэтуль выйсця.

Прабач, што не зрабiў цябе шчаслiвай,

Што дараваў адны сумненнi,

Што нават не хапiла сiлы

Агучыць гэта прабачэнне.

«Вось чаго нiколi не рабiў…»

Вось чаго нiколi не рабiў,

Не таму, што я лайдак цi невук,

Я нiколi сена не касiў,

Проста не было ў тым патрэбы.

Вось чаго нiколi не хацеў.

Дык увесь свой век пражыць спакойна.

I таму спяшаўся i ляцеў,

Не сябруя часам з галавою.

Вось чаго нiколi не змагу,

Кiнуць кут, радзiмай што завецца.

Нават калi я адтуль збягу,

Следующая страница