– Нишләргә уйлыйсың соң? – дип куйды.
Илнур аңа сәерсенүле караш ташлады:
– Әйтеп торам ич инде, күрешергә, арт сабагын укытырга кирәк.
Джон көлемсерәде:
– Белмим шул, килеп чыгар микән? – диде ул җитдиләнеп, – Андый эшләргә йомшак малайлар алынмый.
Илнур беркадәр кызып киткән иде бугай:
– Мин дә йомшак түгел, – дип әтәчләнде, – Начар сугышмыйм мин.
Тик Джон аның сүзләрен игътибарсыз калдырды:
– Алар коралланган була. Һәм гадәттә, ялгыз гына йөрмиләр.
Илнурның бу сүзләргә исе китмәде, хәтта ишетмәде дә, ул инде ниндидер аулак урында маньяк тавышы чыгарып, телефон аша куркытып утырган теге бәндәнең иманын укыта иде. Хыялында, әлбәттә. Хыялында ул шулкадәр көчле, берәүне дә чалымга китерерлек түгел иде.