– Так ты тут працуеш? – не прывiтаючыся запытала дзеўчына.
– Тут, – кiўнула галавой Верка.
– А ты разумная, – дзяўчына абвяла позiркам палiцы з кнiгамi.
– З чаго ты узяла?
– Столькi кнiжак! I ты iх усе прачытала?
– Не, не ўсе.
– А я чытаць яшчэ не ўмею, – больш з гонарам, чым з жалем прагаварыла малая.
– Навучышся, – запакоiла яе Верка.
– Ага! – дзеўчына кiўнула галавой i стала разглядваць палiцы.
– А ты зноў ад бабы збегла? – пацiкавiлась Верка.
– Не. Яна сама сказала – каб мае вочы цябе больш не бачылi. Ну я i пайшла. Дома ў цябе закрыта. На вулiцы гуляць не з кiм.
– А сюды як завiтала?
– Па дарозе.
Верка ўсмiхнулася.
– А з карцiнкамi ў цябе кнiжкi есць? – малая зачаравана глядзела на доўгiя палiцы, застаўленыя тоўстымi i тонкiмi кнiжкамi.
– Есць, – Верка накiравалася да шафы. – Табе казкi, альбо яшчэ што?
– Не. – Лiзка закруцiла носам. – Казкi не трэба. Я iх не люблю.
– Першы раз бачу чалавека, якi не любiць казкi, – Верка зачынiла шафу i падыйшла да дзеўчыны. – А што ты тады любiш?
– Мне лепш што-небудзь з кветкамi. Дзе малюнкаў многа.
– Добра. Вось табе з кветкамi, – Верка падала малой некалькi часопiсаў. – Тут глядзець будеш, цi дома?
– Тут пагляджу, – дзеўчына ўзлезла на стул i пачала гартаць часопiсы. – А тут няма такiх, якiя ў цябе растуць. Твае цюльпаны ўжо цвiтуць. Я бачыла. Прыгожыя. Ты iх у вазачку пастаў – будзе яшчэ прыгажэй.
– Навошта? – здiвiлася Верка. – У вазе яны хутка завянуць. А так будуць доўга цвiсцi.
– Цэлы год?
– Ну не год, а тыдзень. Мо i боле.
– I ўсе? – Лiзка насупiлася.
– I ўсе. Кветкi доўга не цвiтуць.
– Цукерку хочаш? – малая забылася пра часопiсы, дастала з кiшэнi дзве пакамячаныя шакаладныя цукеркi i працянула iх Верцы.
– Еш сама, – пачала аднекiвацца тая.
– Я ўжо наелася. У бабы iх многа, – Лiзка запiхнула цукеркi назад у кiшэню i зноў пачала гортаць старонкi. – А ты ў госцi любiш хадзiць?
– У госцi? – здзiўлена пераспрасiла Верка.
– Ну. У госцi.
– Не ведаю. Я пра гэта нiколi не думала.
– Якая ты смешная! Усе любяць хадзiць у госцi. Хочаш, я да цябе ў госцi прыйду? Ты не хвалюйся. Я ведаю, як у госцi ходзяць. Канфеты ў мяне есць, а кветак я знайду. Ты кветкi любiш?
– Люблю.
– Ну, ўсе! – малая паклала часопiсы на месца, злезла са стула i накiравалася да выхаду. – Чакай мяне у госцi.
– А часопiсы? Ты iх з сабой браць не будзеш?