Пяшчынкі шчасця - страница 18
Прымасціўшы піку датчыка на зямлі, ён размахнуўся і ледзь не трапіў па сваёй руцэ.
– Вось зараза! Трэба быць акуратней, а то так і да вытворчай траўмы недалёка. А бальнічны тут, мяркуючы па ўсім, неаплатны, – паўшчуваў сябе і пажартаваў сам жа над сабой Лакі.
І ён пачаў з невялікіх, даволі лёгкіх удараў, не моцна размахваючы кувалдай. Справа ішла не вельмі хутка, але, ва ўсякім выпадку, без траплення па руках. Забіўшы датчык да адзнакі на яго корпусе, Лакі ўціснуў актыватар. Дакладней, паспрабаваў ўціснуць, што аказалася справай вельмі няпростай. Але з некалькіх спробаў у яго гэта ўсё ж такі выйшла і кнопка актыватара загарэлася бледна-зялёным агеньчыкам. Працёршы пялёсткі сонечных батарэй рукой, ён рушыў далей.
Дрэўцы, кусты, кавалкі ржавеючых металічных канструкцый, нейкія цыстэрны і незразумелага выгляду кавалкі бетону, з якія тырчалі канцы арматуры – усё гэта злілося для Лакі ў адзіны ландшафт. Звяраючыся з камунікатарам, а часам і ўжо сам прыкмячаючы размяшчэнне анамалій, ён абышоў практычна ўвесь свой маршрут, усталёўваючы датчыкі. Манатонная праца звялася да ўжо даволі выразнага алгарытма – рывок кальца, падхват стралы датчыка, ужо ўпэўнены намах кувалдай, некалькі дабіваючых удараў, затым кнопка актыватара і, ужо ідучы да наступнай кропцы, мацаванне кувалды да пояса. Усталяваўшы ўжо каля сарака датчыкаў, Лакі паглядзеў на сонца, якое паступова хілілася да краю неба. Магчыма яно яшчэ б павісела ў небе, але мясцовасць, дзе знаходзіўся Лакі, размяшчалася ў нізіне, як бы акружанай штучнымі пагоркамі насыпкі. Чамусьці на розум прыйшло параўнанне з велізарным катлом. Ён нервова паяжыўся і рушыў у бок бункера. Абыходзячы чарговую анамалію на сваім шляху, краем вока ён заўважыў нейкае мігаценне, а затым хуткі рух і адчуў як нешта адчувальна прыгрэла яго ў нагу.
– Вось жа… няўдача… – раззлавана падумаў Лакі, але заўважыўшы, ШТО ляжыць пад яго нагамі, тут жа забыўся пра пачынаючую падымацца боль у назе. Гэта быў артэфакт. Ён не быў падобны на той, які даў яму навуковец. Па памерах і форме падобны, але меў іншы колер і некалькі вялікую інтэнсіўнасць святлення. Не знайшоўшы нічога лепшага і падыходзячага, Лакі сарваў вялікі ліст расліны, падобнага на лапух, і дубчыкам укаціў артэфакт на ліст. Затым, узяўшы ліст за края, збудаваў нешта накшталт торбачкі. Ён не будаваў нейкіх здагадак з нагоды кошту і карыснасці або небяспекі сваёй знаходкі. Проста ішоў да бункера, разумеючы, што ўсё ж такі наганяй будзе ад вучонага, які папярэджваў аб тым, што нельга нічога чапаць, але гэта было на ўзроўні генаў, нешта хлапечае, нешта з дзяцінства, калі табе кажуць, маўляў, нельга гэта чапаць, а ты з яшчэ вялікай цікавасцю, мала таго, што чапаеш, дык яшчэ і ўпотай цягнеш гэта ў свой дом.