– Добрай раніцы. Нармальна спаў. Так, ужо пазнаёміўся. І хутчэй не цяжкасці, а шурпатасці характару Ві.
– Ві?
– Ну, так мы дамовіліся называць сістэму.
– Ага, зразумела. Ну, давай-ка мы тут перакусім з табой, а потым зоймемся заяўкамі, якія мне твая Ві ўжо паспела адправіць. Ды падымі ты ўжо сваю сківіцу. Яна – прасунутая сістэма жыццезабеспячэння твайго касцюма. І калі яна бачыць недахоп якіх-небудзь кампанентаў, то аўтаматычна робіць заяўку на бліжэйшую базу пастаўшчыка. У дадзеным выпадку ў мяне ёсць тое, што яна палічыла неабходным. Дарэчы, вось табе яшчэ падарунак. Гэтыя акуляры ты зможаш апрануць і насіць замест шлема. І на іх будзеш атрымліваць інфармацыю як і на забрала твайго шлема. Праўда, ужо ў некалькі ўрэзаным выглядзе, але ўсё ж. Да таго ж, у шлеме нязручна ёсць.
– І тое дакладна, – сказаў Лакі, пажадліва пазіраючы на выкрытыя банкі тушонкі, нарэзаныя цыбулю і хлеб, а яшчэ на дымныя гурткі з кавай ад якіх зыходзіў такі адуралі водар, што страўнік Лакі міжвольна выдаў такую кампазіцыю гукаў, што Віктар Мікалаевіч засмяяўся і, запрашаючым жэстам, паклікаў за стол.
Скончыўшы з сняданкам, вучоны спытаў:
– Ну, не перадумаў?
– Не, Віктар Мікалаевіч. Застаюся.
– Добра. Значыць так, у бліжэйшы час нам трэба расставіць парадку паўтысячы датчыкаў. Адужаш?
– Безумоўна. Скідайце каардынаты.
– Ужо. І ведаеш… дзякуй што застаўся…
– Не разумею…
– Ты нагадваеш мне мяне маладога… ні смагі грошай, ні зайздрасьці… чыстая энергіі жыцця.
– Э-э-э-э…
– Не важна. Гэта ўжо старэчае.
– Віктар Мікалаевіч, я пайду ўжо?
– Так. Так, вядома. З абсталяваннем табе дапаможа Арцём, а ўсё астатняе ты ўжо ведаеш як рабіць. Да таго ж, з табой цяпер твая Ві.
Арцём дапамог Лакі загрузіць датчыкі. Ві дала рэкамендацыі па аптымальным размеркаванні вагі і прапанавала даўкамплектаваць яшчэ пару дзесяткаў датчыкаў.
– Калі ісці маршрутам, які я абрала, то часовыя выдаткі і энергетычныя выдаткі арганізма дазволяць ўсталяваць яшчэ і гэтыя датчыкі. Да таго ж мы зможам абмінуць два патэнцыйна небяспечныя ўчасткі з анамаліямі.
– Ві, а ты ўпэўненая?
– Дакладнасць інфармацыі складае 97%. Такім чынам, верагоднасць майго сцэнара парадку 95%.
– Добра, дамовіліся.
Выйшаўшы з бункера, Лакі зноў залюбаваўся сонейкам.
– Як жа выдатна! Аднак праца не чакае!
Сталкеры віталі яго. Нават калі хтосьці быў заняты нейкай справай, то ўсё адно ўздымаў у прывітанні руку і ўслед за гэтым адтапырваў уверх вялікі палец. Лакі па-дурному ўсміхаўся і ішоў далей. На выхадзе стаялі трое сталкераў. Абмяняўшыся дзяжурнымі фразамі прывітання, яны паціснулі рукі адзін аднаму і пажадалі яму ўдачы.