– Згодны. Мір?
– Ага. Пайшлі ўжо.
– Дык я табе пра гэта даўно казала. Давай хутчэй.
– О Божа… за што?
– Радуйся. Я ж табе як падарунак. А была б сапраўднай, то ты на мне яшчэ і ажаніўся б.
– Ві, спынісь. А?
– Добра, добра. Ужо і пажартаваць нельга.
– Можна. І нават трэба, але зараз трэба папрацаваць. Вядзі. А заадно і дапамажы распіхаць усё тое, што назаказывала.
– Добра, татачка!
– Ой, хто-небудзь хоча па попе…
– Хто? Я? Не-не-не, я не з гэтых! Хаця…
– Так, Ві!
– Усё, усё! Маўчу!
Пакуль праходзіла камплектацыя датчыкамі і снаражэннем, Лакі думаў, што мінула ўжо паўдня, але выйшаўшы за перыметр, убачыў, што прайшло ўсяго семнаццаць хвілін з моманту іх сваркі з Ві.
Некалькі гадзін Лакі манатонна выконваў няхітрую працу па ўстаноўцы датчыкаў. У кантэйнеры за гэты час ужо ляжала, тры невялікія артэфакты. Ві патроху ўносіла змены ў інтэрфейс, на хаду робячы падказкі, як лепш пракласці маршрут і куды зазірнуць, каб падабраць нешта цікавае, хоць сама пакуль не паказвалася, але яе варкатанне няма-не, ды даносілася ў фоне.
Усталяваўшы чарговы датчык, Лакі спыніўся любуючыся сонцам, якое, здавалася, зачапілася за край трубы, якая тырчала з нейкага будынка. Захапіўшы вуснамі трубку гідрататара, ён зрабіў некалькі глыткоў. Тут з-за краю забрала высунулася Ві.
– Чаго стаім?
– Прыгожа…
Ві павярнулася ў той бок куды глядзеў Лакі.
– Ну… Нічога так… Добра, я пайшла далей працаваць. Ты таксама глядзі, не пусьці тут карані. Рухайся далей.
– Не… На цябе я б дакладна не ажаніўся.
– Ха! Ты ж нават не ведаеш, што я ўмею!
– Ві, я нават саромеюся спытаць, аб чым ты.
– Перакрут!
– Сама такая. Спачатку кажаш двухсэнсоўнасці, а потым мяне яшчэ і папракаеш.
– У любым выпадку, ты б ажаніўся на мне. Факт!
– Добра. Замнем?
– Замялі ўжо.
Усміхаючыся над апошнім дыялогам, Лакі яшчэ амаль сорак хвілін уганяў датчыкі ў пазначаныя на карце месцы. Усё ж інтэрфейс на забрале дазваляў нашмат прасцей знаходзіць тое самае месца, куды трэба было ўсталяваць датчык.
– Слухай, Ві. Датчыкі скончыліся. Вяртаемся?
– Давай. Лепш сёння адпачні крыху даўжэй, а заўтра пройдзем далей.
– Дамовіліся. Ві, скажы мне, а як у нас ідуць справы з энергіяй. Я вось аб чым. Ты ж, ну, дакладней, уся сістэма ад чагосьці спажываецеся. Так? І на колькі хапае зарада?
– Калі казаць ужо вельмі проста, то энерганосьбіт пабудаваны на адным з артэфактаў. Яго зарада павінна хапіць прыкладна гады на тры актыўнага выкарыстання.