ฉันถามเธอว่า "เกิดอะไรขึ้นกับเธอ มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรและครอบครัวเธออยู่ที่ไหน?" เธอตอบ
เบา ๆ ด้วยเสียงแหบแห้ง "โอ้พระเจ้า! ช่วยฉันด้วย ขณะที่ฉันขี่กวางอยู่นั้นเพื่อน ๆ ของคุณกระแทกไฟอย่างแรงทำให้มีประกายไฟสีแดงขึ้นบนท้องฟ้ากวางฉันตกใจกลัวจึงกระโจนหนีทำให้ฉันตกลงมาที่นี่ เท้าของฉันหักและเจ็บมาก" ฉันมองดูเด็กสาวอย่างผิวเผินแล้วก็รู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่ได้รับรู้คือ ประการที่หนึ่งเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ประการที่สอง ฉันรู้สึกฉงนไม่น้อยที่เธอคนนี้ไม่เคยเห็นสัญญาณการยิงจรวด
ประการที่สาม เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอคือคนเดียวในโลกที่สามารถนั่งบนหลังกวางได้ ฉันละความคิดทั้งหมดไว้กับตัวเองและพูดขึ้นว่า "ฉันจะพาเธอไปที่บ้าน (CUB) ของเราเพราะที่กองงานของฉันสามารถเรียกเฮลิคอปเตอร์เพื่อพาเธอไปโรงพยาบาลได้"
ฉันบอกเธอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แล้วก็ค่อย ๆ อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอมพยายามที่จะไม่ทำให้เธอเจ็บ จากนั้นก็เหินไปกับสกีอย่างรวดเร็วแต่ทันทีที่ฉันหันหน้าไปทางรถแทรกเตอร์ เด็กผู้หญิงก็ท้วงขึ้นมาทันที "เราไม่ต้องการไปที่บ้านรถลากของคุณ ช่วยพาฉันไปที่เนินเขานั่น" ฉันทักท้วงด้วยความตกใจ "แต่บนเขานั่นไม่มีอะไรเลย มีแต่ก้อนหิน" ถึงกระนั้นเธอก็ยังยืนกรานว่า "เชื่อฉันเถอะ ที่นั่นมีหมอและโรงพยาบาลอยู่" ลมแรงขึ้นเหมือนพายุหิมะกำลังมาซึ่งรู้ได้ด้วยเสียงหอนที่ดังใกล้เข้ามา จึงไม่มีเวลาต่อล้อต่อเถียงกับเธอ ฉันตอบกลับไปว่า "ตกลง ฉันจะพาเธอไปที่เนินเขานั้น แต่ถ้าไม่มีอะไร เราจะต้องตามไปที่บ้าน (CUB) ให้ทัน นั่นคือเหตุผลเดียวที่ฉันหันหลังและลื่นไถลไปยังเนินเขาที่เธอบอก ซึ่งบางครั้งก็มองไม่เห็นเพราะเริ่มถูกปกคลุมไปด้วยพายุหิมะ
ขาฉันสลับกันทำมุมพิเศษกดสกีไปที่เนินหิมะและยกร่างกายของเราขึ้นอย่างมั่นคง ดังนั้นในไม่ช้าเราก็มาถึงยอดเขาซึ่งมีที่ราบอันกว้างใหญ่ เราเห็นหินก้อนใหญ่สูงเสียดฟ้า ซึ่งรายล้อมไปด้วยก้อนหินขนาดใหญ่ที่สูงกว่าเจ็ดฟุต เด็กผู้หญิงคนนั้นชี้ไปทางนั้นอย่างมั่นใจและพูดว่า "คุณผู้ชายช่วยพาฉันไปที่นั่นหน่อยเถอะ" แน่นอน ฉันพาเธอไปและค่อย ๆ วางเธอลงใกล้ ๆ ก้อนหินอย่างระมัดระวัง ฉันจับมือเธอไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้มเพราะลมที่กระโชกแรง ถึงตอนนี้ฉันก็แค่ยืนทรงตัวอยู่บนขาที่แข็งแรงและมือที่ว่างเปล่า เธอแตะที่ก้อนหินลึกลับนั้น แต่เกิดอะไรขึ้นต่อไป ทำให้ฉันสงสัยในสติของฉัน
.ในขณะที่นิ้วของเธอสัมผัสไปที่พื้นผิวที่ผุกร่อนของก้อนหิน ครึ่งบนของก้อนหินถูกแยกออกจากครึ่งล่างและเลื่อนไปทางขวาและหยุดอยู่ในอากาศราวกับว่าไร้น้ำหนัก ฉันยืนประหลาดใจแต่เด็กผู้หญิงไม่มีแสดงท่าทีใด ๆ ออกมา เธอบอกกับฉันด้วยท่าทางเบื่อ ๆ ว่าเราต้องปืนขึ้นไปบนยอดนั้น "พระเจ้า ทำไมคุณยืนแข็งทื่อเหมือนเสา" "ยกฉันขึ้นไปก่อนแล้วคุณค่อยปีนขึ้นมา" เด็กผู้หญิงบอกอย่างนั้น ตอนนี้ฉันเริ่มตรวจสอบสีดำอย่างละเอียดมันเป็นพื้นผิวหินขัดมันด้วยซ้ำเส้นผ่าศูนย์กลางขนาดเจ็ดฟุต