_Որդի՛ս․․․ ու՞ր է․․․ ես ոչինչ չեմ հասկանում․․․ չեմ հասկանում ու՛մ ի՛նչ եմ արել, որ այսպես դաժանություն է գործել․․․ ի՞նչ է կատարվում․․․ Ես հայրիկի, հետ երեկ երեկոյան գործով մեկնել ենք քաղաքից դուրս։ Կի՛նս, երեխա՛ս ու Արփիկը՛ տանն էին, ողջ-առողջ․․․ հիմա․․․ կինս վիրավոր, իսկ որդիս ընդհանրապես չկա․․․ բա Արփիկը… ինչու՞ ոչ մեկը չասաց նրա մասին։
Հենվեց օրորոցին, որ չընկի։ Արցունքները կուտակվել էին կոկորդում, աշխատում էր չկորցնել իրեն։ Սակայն դժվարությամբ էր դիմանում։ Տղաս ու՞ր է։ Հինգամսական երեխան ու՞մ կարող էր խանգարել։
_Ամեն ինչ կպարզենք։ Եկեք ժամանակ չկորցնենք, _ նույն սառնությամբ ասաց քննիչը։
Նարեկը չպատասխանեց ու լուռ ենթարկվեց։ Նա ռոբոտ էր դարձել ու մտածելու ունակությունը կորցրել։ Քրոջ սառած մարմինը աչքերի առաջից չէր հեռանում։ Դեռ չէր կարողանում ընդունել, հասկանալ ու մարսել կատարվածը։ Կողոպտել են, սպանել կրտսեր քրոջը, վիրավորել կնոջը՝ Սոնային… լավ, բա ու՞ր է որդին՝ Սահակը։ Միթե այդ սրիկաները սպանել են նրան ևս։ Բա որտե՞ղ է դիակը։ Ի՞նչ անել։ Ու՞ր գնալ… ու՞մ դիմել… ինչպե՞ս է Սոնան… կարո՞ղ է այդ քաչալը խաբեց։ Գուցե Սոնան էլ չկա, բայց իրեն չեն ասում։ Իսկ հայրը՛․․․ ու՞ր մնաց այդ մարդը։ Նարեկը խոր շունչ քաշեց ու ետ նստեց մեքենայում։ Քննիչը շտապում էր։ Բայց դա կարևոր չէր։ Հիմա կարևոր է միայն այն որ իր հինգ ամսական տղան չկա։ Եթե նրան բան պատահի, ինքը կգժվի, ինքնասպան կլինի։ Ինքը չի կարող տանել երեխայի կորուստը։
_Ինչպե՞ս եք մտածում, ո՞վ կարող էր նման կերպ վարվել ձեր ընտանիքի հետ։
_Չգիտեմ… ես չեմ պատկերացնում… ո՞վ կարող է այսպես գազան գտնվել…
_Մտածում եք հիմա համապատասխան ժամանակ է հարցաքննելու,_լսվեց Յոհաննեսի բարկացած ձայնը։
Նարեկը ակամա նայեց ետ։ Տրված մտքերին նա նույնիսկ չէր նկատել, որ հայրը նստած է իր հետևը։ Հայրը չգիտի, որ որդին անհետացել է։ Թող դեռ չիմանա։ Նրա համար Արփիկն էլ բավական է․․․
_Դու՛ք, հասկանում եք աղջի՛կս չկա՛… իմ տասնվեցամյա զավակին այդ անաստվածները սպանել են… իմ Արփի՜ն, աղջի՛կս…
Հայրը դառնությամբ հեկեկաց։ Նարեկի աչքերը լցվեցին։ Նա արագ սրբեց արցունքները։ Հիմա գոնե մեկը պիտի ամուր մնա։
_Հայրի՜կ, խնդրու՛մ ե՛մ…
_Մի՛ խնդրի՛… չե՛մ ուզու՛մ… ես քիչ առաջ տեսել եմ իմ մեռած աղջկան… իմ երեխան արյունոտ գլխով ու փայտացած… ի՞նչ եմ անելու… ինչպե՞ս եմ ապրելու…
Յոհաննեսը դառնությամբ լացում էր ու անվերջ խոսում։ Որդին ընդհակառակը՝ սակավախոս էր։ Նարեկի գլխում պտտվում էր, թե ո՞վ կարող էր անել այս անմարդկային քայլը։ Եթե միայն թալանեին, բայց ուզեցել են և մաքրել հետքերը։ Արփին չկա՛, կինը վիրավո՛ր, Սահակը կորա՛ծ։ Երեխան ի՞նչ վնաս կարող է հասցնել։ Անխիղճնե՛ր, մի՞թե մարդկային ոչ մի հատկանիշ չկա ձեր մեջ։ Ինչպե՞ս կարելի է վնասել այդ փոքրիկին։ Գուցե՞ կնոջ հետ տարել են հիվանդանոց, ուղղակի մոռացել են զեկուցել․․․ բայց ինչպես կարելի է մոռանալ երեխայի մասին․․․ ինչու քննիչը շտապեցրեց գալ հիվանդանոց․․․ չլինի թե՞․․․ միգուցե Սոնան մահացել է, այդ քաչալը չասաց․․․ իսկ որդի՞ն․․․ նույնիսկ մտովի չկարողացավ արտահայտել սոսկալի ենթադրությունը․․․