A więc przykład pierwszy. Mąż bije żonę i dzieci. Cierpi, ale na pytanie dlaczego nie powinna odejść, usprawiedliwia się mówiąc, że bez wsparcia męża nie jest w stanie wychować i wykształcić swoich dzieci.
Przykład drugi. Żona długodystansowca utrzymuje intymne stosunki z innymi mężczyznami pod nieobecność męża, o czym wiedzą wszyscy we wsi. Mąż jest również świadomy tego, co dzieje się podczas jego nieobecności. Jest to dla niego frustrujące i przygnębiające, ale nie zrywa z żoną. Zapytany dlaczego, odpowiada, że nikt nie będzie na niego czekał tak jak ona.
Takich przykładów, jak widać, jest wiele. Możesz twierdzić, że rzeczywiście są tam poważne problemy, a Ty nie uważasz swojego za taki. Pamiętajcie jednak o znanym argumencie z żabą! Jeśli wrzucisz ją do zimnej wody, a następnie stopniowo podgrzejesz ją do temperatury wrzenia, żaba nie podejmie żadnej próby ratowania swojego życia. Po prostu nie czuje się zagrożony. Podobnie jest z niezdrowymi związkami. Człowiek grzęźnie w nich stopniowo, nie zdając sobie z tego sprawy.
Głównym wskaźnikiem, że jesteś w toksycznym, jak to się nazywa w społeczeństwie, jest fakt, że tolerujesz rzeczy, które są dla ciebie całkowicie niesatysfakcjonujące. Jeśli jesteś obecnie singlem lub w nowym związku w fazie „sweet-talk” (która trwa do roku), ale lista, którą sporządziłeś, również wskazuje na skłonność do bycia w neurotycznym związku,
Proponuję zacząć od przyznania się do tego przed samym sobą.
W żadnym wypadku nie sugeruję, żebyś podjęła natychmiastowe i zdecydowane działania, żebyś rozdarła się, żebyś wyszła ze związku. Wiesz dlaczego? To proste: bardzo szybko znajdziesz się w dokładnie takiej samej sytuacji. Problemy w tym przypadku, z reguły, mają jedno wspólne źródło: silną niechęć do siebie. Pozwolę sobie wyjaśnić: osoba, która kocha i ceni siebie, nie boi się wyrazić tego, czego chce lub potrzebuje. Jeśli nie otrzymuje dobrej odpowiedzi na swoje wiadomości, zmienia partnerów i odwrotnie. I na odwrót. Jak powiedział znany psycholog Michaił Łabkowski, neurotyk będzie wybierał między związkiem a sobą, a nie sobą.
Podsumowując, pierwszym krokiem w leczeniu uzależnienia jest przyznanie się do tego, że jest się uzależnionym. W tym przypadku mamy do czynienia z tzw. relacją „współuzależnienia”. Ich główną cechą jest „cierpię, ale nie mogę odejść”.