– Özür dilerim küçük hanım, kim cehennemden gelmiş, ben de bu özel hijyenik ruj markasını çok seviyorum, ama bir beyefendi gibi size veriyorum. – Elimi bırakmadan avucumu çevirdi ve seçtiğim ruju sıcak avucuyla üzerine yerleştirdi.
– Teşekkür ederim…– dedim kekeleyerek ve yüzüm kızararak, ondan böyle bir tepki beklemiyordum.
Yüzünü görebilmek için başımı arkaya eğmek zorunda kaldım. Oh, bu benim açımdan ölümcül bir hataydı, çünkü o gözlerde boğulabilirdiniz… Daha aşağı eğildi ve gözlerindeki ışıltıyı görebiliyordum; açıkçası üstünlüğünün, beni bu kadar kolay utandırabilmesinin tadını çıkarıyordu.
– Tekrar görüşeceğiz, küçük hanım. – Ortaya çıktığı gibi aniden kaybolmadan önce göz kırptı.
Kollarımı havaya kaldırarak birkaç saniye daha orada durdum. Neydi o? Başımı salladım ve gürültülü bir şekilde nefes vererek etrafıma bakındım. Etrafta kimse yoktu, ondan bir iz yoktu.
Bunun iyi düşünülmüş bir senaryo olduğunu düşünürsünüz… İçimden bir ses bunun son görüşmemiz olmayacağını söylüyordu. Kasaya doğru yürürken, avuçlarının bana dokunduğu yerde bir sıcaklık hissettim. Ödemeyi yapmak ve buradan mümkün olduğunca çabuk çıkmak için malları uzattım. Çünkü yanaklarımın yandığını hissedebiliyordum, kanser gibi kızarmış olmalıydım. Umarım o süslü SS krem allığımı gizlemiştir, yoksa utançtan yere düşerdim.
– Merhaba! Siparişinizin ödemesi yapıldı ve sizden bunu iletmeniz istendi.
Bana bir zarf uzatıldı. Küçük, kırmızı, dikkat çekici olmayan bir zarf. İçinde ne olduğunu merak ettim.
– Teşekkür ederim! Ama kim ödedi, öğrenebilir miyim?
– Uzun boylu, siyah şapkalı bir adam. İsmini vermeyi reddetti ama bizi anlayacağınıza dair teminat Verdi.
– Ooh-ooh-ooh… Öyle bile olsa… Tamam, teşekkür ederim.
– Sizi tekrar mağazamızda görmek için sabırsızlanıyoruz!
Tüm bunları yapmayı ne zaman başardı? Bir mektup yazın ve birkaç dakika içinde ödeyin? Olasılıklar aleminin ötesinde. Yoksa haftanın promosyonları ve indirimleri hakkında sinir bozucu bilgileri akıllıca savuşturuyor muydu? Buna inanmakta zorlanıyorum. Dışarı çıktım ve zarfa baktım, üzerinde "Küçük Hanım İçin" yazıyordu, yazıyı görünce gözlerimi devirdim. Elbette içinde kısa ve net birkaç satırın yazılı olduğu bir not vardı " Beni arayın 022309071990. Viho." Ruj kutusunu atmak için döndüm ve uzaklaşan bir arabanın sesini duydum, aniden hareket etti ve hızla uzaklaştı. Nasıl bir sürüş bu? Anlamıyorum, bu acele niye? Notu ceketimin cebine koydum ve mutlulukla gülümseyerek caddede yürüdüm. Ah… O güzel, kahve rengi gözler… Onları unutmazdım ama aramaya da cesaret edemezdim. Geçmişteki ilişkilerim beni bir döngüye soktu. Başından beri. Ben kendimi seçtim. Benim için en zor karardı. Çok acı vericiydi ama hayatımın en doğru kararıydı. Günden güne saygısızlığa uğradığını hissetmek ve istenmediğini hissetmenin derin çaresizliği. Peki ya aşk? Hiç aşk var mıydı? Bir kenara atılamayacak kadar güçlü ve derin bir duygudur.