Спустя много лет, в 2020 году, сын старшей сестры Рени Эвелины по имени Виктор Бабарико – мой родственник по маминой линии – не станет кандидатом в президенты Беларуси несмотря на то, что за него было собрано достаточное количество подписей и он был популярен в среде оппозиционных власти граждан Беларуси. Но это другая история.
Мама старше моего отца на восемь месяцев. Они с 1927 года. Мама родилась в январе. Ей было четырнадцать, когда началась Великая Отечественная война 1941—1945 годов. «Пять классов и коридор закончила», – говорила мама о своём школьном образовании, которое закончилось с началом войны. Также рассказывала, что помогала партизанам – еду доставляла, например, но, когда после освобождения Беларуси в 1944 году советская власть спрашивала об этом, мама о помощи партизанам не упоминала. Поэтому она не участник войны.
После освобождения Беларуси маме было семнадцать лет. Она стала строить дорогу Могилёв – Минск, проходившую неподалёку от деревни Сосновое Болото, и так, с бригадой строителей, дошла до столицы Беларуси. Наверное, это 1949 год.
Как мать-героиня – у неё было пятеро детей, – мама пошла на пенсию в 50 лет. Получала сначала 120 рублей пенсии, а потом ей правительство добавило, и она стала получать 132 рубля в месяц.
Напісаў 13 лютага 2013 года.
1. Неяк раз летам у 80-я гады мінулага, XX стагоддзя вяртаўся дадому з Херсона, дзе быў у камандзіроўцы. Як было прынята ў савецкія часы, квіткоў летам у касе чыгуначнага вакзала не было. А калі прыйшоў цягнік на Мінск, то бегаў па пероне ад правадніка да правадніка ды прасіў падвезці. Так было заведзена ў тыя часы. Разам са мной бегала нейкая бабулька з унучкай гадоў сямі. Нарэшце нас пусцілі ў вагон, і мы ўтраіх паехалі ў купэ, заплаціўшы грошы правадніку. Разгаварыліся.
Перабудовачныя часы падштурхнулі размову да палітычнай тэмы, і жанчына распавяла, што ў савецкія дваццатыя – трыццатыя гады была камсамолкай, дый успомніла, як аднойчы разам з іншымі раскулачвала ворага народа ў нейкай украінскай вёсцы: «Мы пасадзілі на калёсы сем дзетак кулака і адправілі сям'ю ў Сібір». У адказ я непаліткарэктна заўважыў, што ў ссылку яна адправіла сем патэнцыяльных ворагаў Савецкай улады. Пасля чаго ў бабулькі на некаторы час адняло мову, і, мабыць, упершыню ў жыцці яна задумалася аб наступствах сваёй бурлівай камсамольскай маладосці або наступствах удзелу ў палітыцы.