Биоробот Биомакс 21-й ляжаў пад завалам з камянёў у напаўпрытомным стане ўжо дзён пяць. Дакладней ён не мог вызначыць з-за траўмаў нанесеных звералюдзьмі. Гэтая вайна працягвалася ўжо два гады са зменнымі поспехамі для ваюючых бакоў. У Биомакса была полуоторвана левая рука, яна вісела на биопроводах-жылах і з яе выцякала алей, маленькія маторчыкі, якія адказваюць за сціск пэндзляў, працягвалі самаадвольна то ўключацца, то выключацца, расходуючы электраэнергію.
Рэжым харчавання ў біясістэме быў пастаўлены як тэрмінаторны. Гэта нават не эканомны «экстрэмальны» ці яшчэ яго называюць аварыйны, гэта той рэжым, пры якім рухомасць канструкцыі абмежавана – жыцці біяробата блізкая да смерці і задача гэтага рэжыму, падтрымаць карты памяці да прылёту атрада ратавальнікаў-спецназаўцаў з базы. Паўстанцы – звералюдзі паводзілі сябе вельмі хітра, яны спрытна маскіраваліся ў жывёльным свеце, лёгка навучаліся, то збіраліся ў групы, то дзейнічалі ў адзіночку. Звералюдзей спансавалі навукоўцы, якія ўсталі на навуковую ніву ў шэрагах крыміналу, а менавіта ў шэрагах наркабаронаў. Менавіта на такую групу, прадукт мутацыі ад прамянёў прыбора «Харатрон», і натыкнуўся Біямакс 21-й патрулюючы тэрыторыю Краснавішэрскага запаведніка.
На першы погляд гэта былі звычайныя мядзведзі – мядзведзіца з двума мядзведзікамі. Біямакс 21-й, вынікаючы інструкцыям, падышоў на адлегласць стрэлу, але як толькі ён узвёў стрэльбу са снатворным, мядзведзіца кіўнула ківач. Так, ды той самы ківач школы вайсковай контрвыведкі… паказала сыход направа, сышла налева і адразу ж наблізілася метраў на пяць. Биоробот разгубіўся, – «Каб мядзведзі пампавалі ківач?» і тут у левым баку грудзей біяробата ўзнікла цягучая боль, датчыкі зафіксавалі лептон пробой! Бескантакт школы чараўнікоў звералюдзі толькі асвоілі параўнальна нядаўна. Биоробот паваліўся як скошаны. Мядзведзіца гайданулася па інерцыі направа, затым налева і ўжо скачкамі скарачаючы дыстанцыі, як гэта робяць хутка толькі звяры і намёртва ўпілася ў левы локцевы сустаў.