Прыйшоўшы ў кацельню, ён зверыў аэрафотаздымак са спадарожніка і картай свайго 7-га перамяшчэння па манастыры. Першы сеанс сувязі з Цэнтрам прызначаны на 2 гадзіны ночы. Трэба было дадаткова адукаваць са спадарожніка «Космас 976» усе будынкі кляштара на прадмет патайных пакояў. Магчыма, тут у Вараб'ёўскім манастыры быў наладжаны кана пастаўкі наркотыкаў у Еўропу. Ну не верыў Барыс Барысавіч, ён жа біяробат Біямакс 21-й на выпадковае знаходжанне на тэрыторыі манастыра злодзея рэцыдывіста. Па дадзеных МУС гэта быў Жук Зміцер Львовіч, 1970 года нараджэння. Звычайныя аператыўнікі МУС абыходзілі гэты манастыр бокам – месца ад горада аддаленае, ціхае, ды і хто дасць дазвол на правядзенне аператыўна-вышуковых мерапрыемстваў на тэрыторыі манастыра. Ды і сіл не хапала. Гэта трэба было якім мянтом быць каб укараніцца ў манастыр, дзе свая ахова, гэтакая дзяржава ў дзяржаве.
Сцямнела… Да сеансу сувязі заставалася 3 гадзіны. і Барыс стаў вывучаць манастырскія працы. І вось што ён вычытаў. аказваецца, каб прыцягнуць ласку грэцкія манахі павольна паўшэптам заўсёды паўтараюць «Ісусе Хрысце… Ісусе Хрысце». Такім чынам, заўсёды за працай, калі ідуць куды-небудзь. Гэта была частка Ісусавай малітвы, дару, які ўзнік у старажытныя стагоддзі. Валодаючы дарам Ісусавай малітвы чалавек зменьваўся, прыпадабняўся Богу, здабыў дары. Так пачаў біяробат гаварыць паўшэптам, нягучна з паўзамі: «Ісусе Хрысце… Іісусе Хрысце». так прайшло 2,5 гадзіны.
Усе спалі, толькі дзяжурылыя сабакі ляніва ляжалі каля дзвярэй братэрскага дома. Барыс выйшаў са склепа качагаркі, але тут невядомая сіла яго спыніла. Міма яго прайшоў чалавек. Чалавек не заўважыў Барыса, – выйшаўшы ён крыху раней ці пазней яны б убачылі адзін аднаго. Биоробот уключыў інфрачырвонае выпраменьванне і ўбачыў прыпаркаваны джып у кустоў. З джыпа працягнулі скрутак, і ён павольна і ціхі ад'ехаў. Чалавек прыняў белы скрутак таксама ціха як цень, прайшоў міма качагаркі Барыса, які стаяў у склепе. Барыс падключыў тым часам электронны нос – «Гераін! Вышэйшай якасці!» – гэта тое, што і было ў скрутку.
Рашэнне прыйшло маментальна, – не выходзячы ў эфір, які мог праслухоўвацца, бегчы з манастыра. І бегчы неадкладна. Зарыентаваўшыся па зорках, Барыс выйшаў з манастыра – наперадзе прыкладна 25 кіламетраў па бездаражы, раніцай ён усё ж выйдзе на сувязь з Цэнтрам. Але ён ужо будзе далёка ад кляштара.