– Наста, мне трэба некалькі дзён пажыць у цябе.
– Што?! Ты з глузду з’ехаў? Не хачу я з табой жыць. Гэта нейкая методыка пікапераў, ці што?
– Калі ласка, мне пагражае небяспека. Ты – маё адзінае выратаванне.
– Дык едзь да маці ў Навінкі.
– У маці ды бацькоў будуць шукаць у першую чаргу.
– Ты думаеш у былых каханак шукаць не будуць?
– Гэтыя не будуць. Напэўна. Прабач, што я так прыпёрся. Мне сапраўды патрэбна дапамога.
– А што ты нарабіў? Забіў каго? Цябе міліцыя шукае?
– Не, не міліцыя. Я не ведаю хто. Бандыты нейкія, а чаму – не ведаю. Глядзі, што зрабілі, – ён рукой задраў валасы і паказаў свае скроні з чырвонымі плямамі.
– Чым гэта яны?
– Не ведаю. Не памятаю. Але калі зловяць, наступным разам будзе горш.
Дзяўчына з хвіліну глядзела з задуменнем на былога каханка.
– Добра. Сёння і заўтра. А ў панядзелак пойдзеш на працу і не вернешся. Раскладанка ў кладоўцы. Спаць будзеш на кухні. Толькі абяцай, што не будзеш чапляцца.
– Абяцаю.
– Заходзь.
Воўчы сон
Гаўл стаяў на мяжы і чакаў. Згодна з традыцыямі, зграі маглі размаўляць толькі так – стоячы кожны на сваёй тэрыторыі. Воўк завываў тройчы, аднак дагэтуль ніхто не прыйшоў. Альбо ўсе ваўкі іншай зграі далёка і не чуюць, альбо не хочуць размаўляць.
“Буду чакаць, колькі трэба. Хто-небудзь павінны прыйсці. Ці каб размаўляць, ці каб забіць. Шляху назад няма, інакш Аўк з Грыкам з радасцю прагоняць мяне са зграі”.
Зграя Алык-Ачын, на мяжы якой сядзеў Гаўл, ніколі не была добрым суседам. За апошнія сорак гадоў яна тройчы ваявала з іншымі зграямі. Аднаго разу і з Суу-Ардун. Але вінаваціць ваўкоў Алык-Ачын у гэтым нельга. Іх зямля – пустэльня, дзе зусім мала ежы, вады і немагчыма збудаваць добрую ферму. З-за гэтага іншыя зграі не хацелі захопліваць гэту тэрыторыю – каму патрэбны камяні ды пыл? Цікава, што апошнія пятнаццаць гадоў Алык-Ачын не ваявалі.
Гаўл завыў яшчэ раз і ў гэты ж момант з лесу выбеглі чатыры вялікіх ваўкі. Трое маладых ашчэрылі зубы, выйшлі наперад. Чацвёрты, старэйшы, застаўся ззаду, ягоная пыса шчэрылася ва ўсмешцы. Гаўл не мог яго добра разгледзіць. Ён падціснуў хвост, але не сышоў з месца. Секунды ператварыліся ў хвіліны, а потым адзін з сапернікаў засмяяўся.
– Я вырашыў, што Суу-Ардун пайшлі на нас вайной. А яны нейкага калеку падаслалі. Што табе трэба, воўк? Спадзяюся, ты не па сваім жаданні сюды прыйшоў, а па ўказанні важака. Інакш жывым не сыдзеш.