– Мяне паслаў важак. Я хачу размаўляць з уладаром Алык-Ачын. А лепш выказацца на сходзе зграі.
Малады воўк ашчэрыў зубы ва ўсмешцы.
– Ты мне падабаешся. Наш важак – Акіра. Скажы сваё імя.
– Я – Гаўл.
Гаўл расслабіўся. Па традыцыі, калі воўк гаворыць сваё імя, ён не будзе нападаць.
– Гаўл… Мы ведаем цябе. Наша выведка добра працуе. Ты – адзінец.
– Пад гэтай мянушкай мяне ведаюць у зграі.
– І ты хочаш, каб мы паверылі, што Грык накіруе ў якасці пасла такога, як ты?
– Яму не шкада, калі мяне заб’юць.
– Можа і так. І што хоча нам сказаць зграя Суу-Ардун?
– Я буду размаўляць альбо з важаком, альбо на сходзе.
– Калі так, то можаш гаварыць, – малады воўк азірнуўся на застылага ззаду іх старэйшага. – Акіра – важак Алык-Ачын. Нам крыўдна, што ў вас гэтага не ведаюць.
– Там – ваш важак? І ён прыйшоў на мяжу пад аховай трох ваўкоў? Гэта ж самагубства.
– Ты так лічыш? Павер, нават калі б тут было дваццаць вашых ваўкоў, перамога была б на нашым баку. Гавары, важак не хоча бавіць з табой шмат часу.
– Белыя ваўкі падышлі да межаў нашай тэрыторыі. А праз месяц ці менш яны змятуць нас і прыйдуць да вас.
Малады воўк пабег да старэйшага. Той стаў сур’ёзным. З яго пысы знікла ўсмешка. Малады хутка вярнуўся і сказаў:
– Белыя. Мы чулі пра іх. Аднак не ведалі, што яны настолькі блізка. Добра, Гаўл, праходзь на нашу тэрыторыю. Табе дадзены дазвол. Між іншым, ты станеш першым ваўком за дзвесце гадоў, які прыйшоў да нас не з вайной.
5.
Макс прачнуўся ад кухонных гукаў – сквірчэнне алея, стук патэльні, пасвістванне чайніка. Ён раскрыў вочы і пабачыў Насту, якая пякла бліны. Яна паглядзела на хлопца.
– Без мяне звыкся спаць да дванаццаці гадзін?
– З табой я падымаўся раней, бо было чым раніцай заняцца.
– Не хочаш расказаць, што ў цябе здарылася і хто гэтыя бандыты? – Наста праігнаравала яго словы.
– Хачу, ды не ведаю як. Сам яшчэ не ўсё зразумеў.
– Я ноччу ўставала. Ты ў сне размаўляў. Нешта пра ваўкоў. Не памятаю за табой такога.
– Гэта так, прыснілася нешта. Мабыць ад стрэсу.
– Сядай есці. Так і быць, пакармлю цябе, а то з голаду памрэш.
– Яшчэ раз дзякуй, што дазволіла застацца.
– Няма за што. Не разлічвай толькі, што гэта нешта мяняе ў нашых адносінах.
– Я і не разлічваю.
Максім сеў і стаў з апетытам есці. Ён так і не навучыўся гатаваць блінцы, асабліва тонкія. А за апошнія месяцы наогул не частаваўся нармальнай ежай – адны пельмені ды яечня з сасіскамі.