– Цяпер слухай, часу мала. На выхадзе пакажаш мой пропуск, на вуліцы чакае таксі. Кіроўца ведае куды ехаць. На месцы выходзь і ідзі ў хату.
– А калі мяне зловяць? І што будзе з табой?
– Ні аб чым не хвалюйся.
***
Усё атрымалася, як і сказаў Філіп. Ніхто не спыніў Максіма, нічога не спытаў. Міліцыянер нават на пропуск не глянуў. Таксі адвезла яго не за горад, як думаў хлопец, а да адной са старых, цудам не знесеных хат на Грушаўцы. Знешне яна выглядала закінутай, але знутры падавалася, што гаспадары сышлі хвіліну назад. Пасярод адзінага пакоя стаяў стол з нарэзаным мясам і гароднінай. На куце стала ляжаў ліст:
”Максім, частуйся, адпачывай, чакай мяне. Праз гадзіны тры сустрэнемся”.
Макс сеў за стол і апусціў галаву на рукі. Пасля смерці Насты ён выцягнуў з яе грудзей нож і глядзеў на мёртвае цела да прыезду міліцыі. Толькі зараз, у пустой хаце, ён адчуў як накатвае гора, па шчоках паліліся слёзы. Упершыню за апошнія дванаццаць гадоў ён плакаў і не мог спыніцца. Ці сапраўды ён любіў Насту, ці гэта было звычайнае юнацкае захапленне, якое ніколі б не перарасло ў нешта іншае? Ён пра гэта ўжо не даведаецца.
“Такое адчуванне, што гэтую тройцу ніхто не бачыць, акрамя мяне. Не, яшчэ бачыла дзяўчына Ася. І Наста таксама. Такім чынам, яны не прывіды. Аднак і людзьмі іх назваць нельга. З шыі таго малога і кропля крыві не ўпала. Што ж яны такое?”
Воўчы сон
– Чакай, Гаўл. Вельмі шмат навін для аднаго дня. Хочаш сказаць, іх важак – ваўчыца?
– Так. Толькі не важак, а каралева. Доўгі час кожны новы важак-воўк не мог вырашыць – як выратаваць зграю ад голаду. Тэрыторыя, на якой яны жывуць – гэта сапраўдная пустэльня. Там вельмі мала жывёл, а таму стагоддзямі яны жылі ў голадзе. Нават зубры, калі мігрыруюць на поўдзень, мінаюць іх землі. І пасля чарговай вайны, калі зграя Алык-Ачын пацярпела паразу і варожыя ваўкі забілі ўсіх іхных шчанюкоў, адна з ваўчыц забіла важака. І, згодна з традыцыямі, заняла яго месца. Яна змяніла зграю.
– Якім чынам?
– Ваўчыца нараджае ад трох да васьмі шчанюкоў. Гэта немагчыма кантраляваць. З-за гэтага зграя Алык-Ачын не магла сябе пракарміць. А таму… Мне цяжка гэта гаварыць і яшчэ цяжэй у такое паверыць. З аднаго прыплоду, якім бы вялікім ён ні быў, яны пакідаюць двух ваўчанят, самых здаровых і моцных – астатніх забіваюць. А калі ўсе малыя ды кволыя, што іншы раз бывае, калі ваўчыца нараджае восем шчанюкоў, могуць забіць усіх.