Сафед. Маҷмӯаи шеърҳо - страница 7

Шрифт

Интервал

Содаву бо ҳам қарину бериё, дилбанд.

Тифлаке будам, падар аз дасти ман медошт,

Шояд аз дасташ гузашт ин шоирӣ бар ман.

Як дам аз шеъру ғазал дурӣ надидам ҳеч,

Лаҳзае бар ин ҷудоӣ тоқатам ҳам нест,

Ман худамро бо китоби панди Мавлоно,

Бо шакаргуфториҳои Саъдии Шероз,

Бо нигоҳи Ҳофизу бо дониши Сино,

Бо насиҳатҳои Соиб мекунам пайдо.

Ман худамро мешиносам, мекунам эҷод,

Ишқ меорад ба лаб оҳанги зеборо.

Гоҳ ғарқи олами беш аз тамоми ҳастии худ мешавам чун бод,

Гоҳ баҳри сардии андешаҳое мешавам оташ,

Гоҳ баҳри сабзии гулҳои дил обам,

Аз азал хокию охир ҳамбари хокам,

Дар замини кӯчаке монанди афлокам!

Ман худамро мешиносам!

Ин ҳанӯз андак,

Худшиносӣ мекунам то лаҳзаи поён,

Қуллаҳое ҳаст дар ман, худ намедонам,

Бо гузашти умр як-як мешавад равшан.

Мепазирам ман шуморо ношиносонам,

Қуллаҳои ноаёни ошнои ман!

«Одатам нест, касеро ба касе бифрӯшам…»

Одатам нест, касеро ба касе бифрӯшам,

Одатам нест, ба ҳарфи ҳама додан гӯшам.

Одатам боварии беш ба худ доштан аст,

Одатам дар дили ҳар кас ҳавасе коштан аст.

Баҳри ин мардуми хушҳол диҳам дорамро,

Ҳеч нагзошта бар дӯши касе борамро.

Одатам то ки тавонам бинишонам дарахт,

Диҳад он соя ба гармию диҳад мева ба сахт.

Дӯст дорам бинишинам ба бари дӯст ҳаме,

Байни ин давра фақат сулҳу ба дил нест ғаме.

Дӯст дорам шунавам ҳарфи рафиқонамро,

Дӯст дорам бидиҳам гар талабад ҷонамро.

Ман аз ин ҷо ба худам ҳеч намехоҳам, ҳеч,

Бигзарад бо ману бе ман нафасе андар печ.

То ҷаҳон ҳаст, фақат сулҳ ба олам хоҳам,

То ҷаҳон ҳаст, фақат меҳр ба одам хоҳам.

«Туро озурда мебинам…»

Туро озурда мебинам,

дилат хун гашта баъд аз ман,

Табассум кам ва андӯҳу ғам афзун гашта

баъд аз ман.

Зимистони замин яксон намудаст он нигоҳатро,

Магар нодида мегирад, ҳама ин дарду оҳатро?

Намехоҳӣ ҷудо гардӣ зи ёдам хуб медонам,

Тамоми хотироти боҳамӣ маҳбуб медонам.

Бароям лаҳзаҳои ҳамдамӣ буд мисли як рӯъё,

Набояд буд раҳо кардан, кунун фаҳмидам он гӯё.

Вале дер аст, акнун бар пушаймонӣ, ки медонӣ,

Ту ҳам монанди ман лаб баста

дар торикӣ мемонӣ.

Писанди мо ғурур андар миёни ишқу худхоҳӣ,

Ман ар шоҳи ҷаҳон бошам,

ту дар қайди фалак моҳӣ.

Замин ҷои бузурге нест, ин танҳоии мо низ,

Следующая страница