Ҳурмат-эҳтиром билан Насимжон Ғаразов”.
Насимжон хатни ёзиб тугатар экан, кўз олдида Самандаров пайдо бўлди. У бир қўлини олдинга чиқиб турган қорни устига қўйганича иккинчи қўли билан мош-гуруч мўйловини силаб Насимжонга “қойил” дегандек жилмайиб турарди. Насимжон хатнинг охирига “Совға олишни унутманг” – деб ёздида, стол тортмасидан иккита конверт олиб, бирига фельетонни, иккинчисига Самандаровга ёзилган хатни солди. Адресларини ёзмоқчи бўлиб турган эди, дераза орқасидан кимдир ўтгандек бўлди. Хатларни апил-тапил яшириб, ташқарига чиқди. Ҳовлида ҳеч ким кўринмасди. Қайтиб кириб, конвертларга адрес ёза бошлади…
Орадан бир неча кун ўтди. Насимжон хаёлчанг деразадан ташқарига қараб турган эди, почтальон қиз кириб келди. У Насимжонга бир қоғозни узатиб:
– Мана бу ерга олганлигингиз тўғрисида имзо чекинг, – деди.
– Ия, кимдан, нимага? – дея ҳовлиқиб қолди Насимжон.
– Прокуратурадан. – деди почтальон. – Қани тезроқ имзо чека қолинг, ишим зарур…
Насимжоннинг хаёлидан турли ўйлар ўта бошлади. Дастлаб бундан икки кун олдин район марказидаги меҳмонхонада бўлган жанжални эслади. Ўша куни меъёридан ортиқроқ ичиб, ўрта ёшли бир кишининг бетига тарсаки туширган, қилғиликни қилиб, орқа эшикдан қуёндек қочиб қолганди. Шунинг учун чақиртиришдими ёки бошқа иш юзасиданмикан… – ўйларди Насимжон. Чақирув қоғозида кўрсатилган кун келгунча Насимжоннинг миясидан ана шундай чалакам-чатти ўйлар аримади.
Мана, у прокуратурага келиб, тепасига Терговчи “Т. Расулов” деб ёзилган эшикни очди. Ичкарида ёш йигит ўтирарди. Наҳотки, шу бола терговчи бўлса? – хаёлидан ўтказди Насимжон – “Юқорида” қўллаб-қувватлайдиган таниши бўлса керак-да.
У устида оғир юк тургандек аранг юриб кўрсатилган стулга ўтирди. Терговчи синчковлаб назар ташлаганда, Насимжон негадир ўзини қаерга қўйишни билмай қолди. Терговчи стол тортмасидан “Муштум” журналининг янги сонини олиб, унга узатар экан:
– Мана бу мақолани ўқидингизми? – деди.
Насимжон журнални олиб, терговчи кўрсатган мақолага кўзи тушди-ю, пешонасидан совуқ тер чиқиб кетди, қопқонга тушган тулкидек нима қилишини билмай қолди, қай кўз билан кўрсинки, журналда унинг Самандаровга ёзган хати босилган эди. Бир оздан сўнг у раисга ёзган хат солинган конвертга шошиб, “Муштум”нинг адресини ёзиб қўйганлигини сезди. Бутун вужуди титраганича, қўлидаги журналини терговчига қайтариб берди.