***
Τουτέστιν οτε περιεπολούμεν τοις οίκείοις θεοις άμα. Εύδαίμων δέ χορός έστιν αί τών θείων ψυχών συμπεριπολήσεις, διο και «χορον» έκάλεσε διά το ήνωμένον· οπερ άνωτέρω είπε· τῷ δ» έπεται στρατιά θεών και τά έξής, νύν «χορον» έκάλεσε. Καλώς δέ « εύδαίμονα» έκάλεσε· τῷ γάρ οντι ό θεώμενος έκεινα τά είδη εύδαιμονών έστι και μακάριος.
ια. Μετὰ μὲν Διὸς ἡμεῖς 250b
В «Тимее» Платон утверждает, что после того, как творец создал космос, он вложил в звезды равное количество душ, не то чтобы он создал тысячу (ибо это очевидно), впрочем, мы услышим об этом согласно формам. Поэтому, создав солнце, луну и звезды, он посеял одних в землю, а других – в другие места. Таким образом, он теперь говорит, что мы следуем за Зевсом, как Платон признал божественное, принадлежащее ему. Ибо в этом счастье человеческой души: быть в согласии с собственными богами; ведь невозможно превзойти богов.
***
Εν τῷ Τιμαίφ φησιν ό Πλάτων οτι ποιήσας ό δημιουργος τον κόσμον | ένέσπειρε ψυχάς ίσαρίθμους τοις αστροις, ούχ οτι, εϊ τύχοι, χιλίας έποίησε (δήλον μεν γάρ) · άλλ» όμως κατά τά είδη άκούσομεν. Ποιήσας ούν ήλιακάς, σεληνιακάς, διίας, έσπειρε τάς μεν εϊς γήν, τάς δε άλλαχου. Λέγει ούν νυν επόμενοι μετά μεν Διος ήμεις, ώς τον οϊκειον θεόν έπιγνούς ό Πλάτων. Τουτο γάρ έστιν εύδαιμονία άνθρωπίνης ψυχής, το συμπεριπολήσαι τοις οϊκείοις θεοις· ούδε γάρ ύπερβήναι θεούς δυνατόν.
ιβ. Καὶ Eτελοῦντο 250b
«Обряд» упоминается, как мы уже говорили, с момента свершения души. Таким образом, вы видите, что она была полной именно душой! Здесь она разделена и не может действовать полностью сама по себе. Было сказано, что справедливо: ибо видение не просто самое блаженное, ибо видящий воспринимает одну вещь как другую, и должно быть единство: следовательно, установление действительно будет самым блаженным. Следует понимать, что обряд – это другое, посвящение – другое, а епитимья – другое. Обряд соответствует подготовке (и очищению) подобных: но посвящение, которое происходит от «посвящать» глаза, более божественно: ибо посвящать глаза означает воспринимать эти божественные тайны не через органы чувств, а через саму чистую душу: и эпоптея должна быть установлена как их эпопт. Мы используем термин «оргиазм» для обозначения акта участия в обрядах и таинствах».
***
«Τελετή» έκλήθη, καθώς ήδη είπομεν, παρά το τελέαν τήν ψυχήν άποτελειν. Ορας ούν οτι τελέα ήν ή ψυχή· ένταυθα δε μεμέρισται και ού δύναται ένεργήσαι ολη καθ» εαυτήν. Είπε δε ή ν θ έ μ ι ς ειπείν ού γάρ άπλώς ή θέα έστιν ή μακαριωτάτη· ό γάρ όρων ώς άλλος άλλο όρα, δει δε και ένωσιν γενέσθαι· ή ένίδρυσις ούν είη άν ή μακαριωτάτη. Εϊδέναι δε δει οτι άλλο έστι τελετή, άλλο μύησις, άλλο έποπτεία. Η μεν ούν τελετή άναλογει τη προπαρασκευη <και τοί’ς> καθαρμοις και τοις όμο ίοις· ή δε μύησις, ήτις παρά το «μύειν «» έλέχθη τούς οφθαλμούς, θειοτέρα έστ ί· το γάρ μύειν τούς οφθαλμούς τουτό έστι, το μηκέτι αϊσθήσει λαβειν έκεινα τά θεια μυστήρια, άλλά αύτη ψυχη καθαρα· το δε τής έποπτείας το ένιδρυθήναι αύτοις και έπόπτην αύτών γενέσθαι. Το δε οργιάζομεν οτι το τά όργια μετιέναι και τά μυστήρια «οργιάζειν» λέγεται.