Li provis stariĝi, kaj tion li sukcesis, kompreneble, ne tuj, sed sukcesis. Arkaŝa staris sur la fundo de sufiĉe profunda kavo, kies muroj kaj fundo delonge abundis per herboj. Ĉirkaŭe kuŝis fragmentoj de putraj tabuloj. "Ŝajne mi surpaŝis ilin!" – Arkaŝa estis ĝenita.
Rigardante supren, li rimarkis, ke jam malheliĝas tie, kaj montriĝas, ke li kuŝis tie senkonscie jam sufiĉe longe.
Sed iom ajn vi rezonu, necesas elgrimpi. La maniero, kiel fari ĉi tion venis en la kapon mem. Li eltiris grandegan rustan najlon el unu el la tabuloj kaj komencis fari per ĝi kavetojn, pensante samtempe: "Bone, ke ĉi tiu najlo ne enpikiĝis ien…".
Farinte du noĉojn, li staris kun la piedoj en ili kaj komencis prepari la du sekvajn. Estis neklare kiom longe li pikis tiel, tempokalkulo perdiĝis.
Fine, li sukcesis ĵeti la korpon trans la randon de la fosaĵo. Li eliris kaj lace reklinis sin. Li eĉ fermis la okulojn kun plezuro, kaj kiam li malfermis la okulojn, li estis miregigita, por paroli milde.
Ĉi tie mi, kiel la aŭtoro, volas alparoli la respektatan leganton, bone sciante, ke ĉi tiu rakonto estas legata ankaŭ de infanoj, mi promesas, ke eĉ se nia heroo ege mirigos io, ĝi estos prezentita en pure kultura formo.
Do, Arkaŝa kuŝis surdorse kaj miris, tre miris.
Li falis en tiun ĉi malbenitan kavon, estante en la plej ordinara arbarzono, kaj li el ĝi elrampis en veran arbaron! Krome, ĉi tiu arbaro neniel similis al la indiĝenaj siberiaj arbaroj. Kaj tion konfirmis la ĉeesto de grandega, disvastiĝanta kverko, ĉe kies radikoj nia heroo havis la plezuron kuŝi.
Por la okazo, Arkaŝa denove fermis la okulojn kaj kuŝis tie iom da tempo. Li vere esperis, ke ĉio ĉi estas la rezulto de la cerboskuo, kiun li klare ricevis, kiam li surteriĝis en la kavon.
Li zorge kaj tre malrapide malfermis la okulojn. La potenca kverko ankoraŭ estis tie. Arkaŝa volis ekhurli! Kio estas ĉi tio? Vi bezonis du jaroj por resaniĝi post tiu vojaĝo, kaj jen denove! Kaj li komencis miri laŭte, senĝene, denove kaj denove!
"Kiom longe vi intencas kuŝi tiel?" – de supre aŭdiĝis knara voĉo.
Arkaŝa tuj eksaltis, forgesinte pri sia kontuzita kruro. Li turnis la kapon ĉiudirekten, sed ne vidis iun, kiu povus paroli kun li. "Kiu estas ĉi tie?" – demandis Arkaŝa duonflustre, daŭre ĉirkaŭrigardante.