Irina’nın yıllardır konuşmadığı annesi onun karşısında oturmuş sessizce dinliyordu. Irina daha fazlasını söyleyebilirdi ama bunun zaten yeterli olduğunu hissetti; acının ortadan kalktığını ve içten içe affedilmenin gerçekleştiğini kabul etmek.
Affetmek hemen gerçekleşmedi ama Irina’nın artık geçmişin kölesi olamayacağı yeni bir ilişkinin başlangıcıydı.
Irina her adımda kendine daha çok güveniyordu. Bu dünyadaki yerini buldu; koşulların kurbanı olarak değil, başına gelen her şeyden sağ çıkabilen ve hayatını yeniden kurabilen bir kadın olarak. Kendini sevmeyi, gücüne inanmayı ve onu bekleyenlerden korkmamayı öğrendi.
Irina yazmaya devam etti. Bunu kendisi için, başkaları için, desteğe ve anlayışa ihtiyacı olanlar için yaptı. Hikayelerinin birileri için kurtuluş olabileceğini biliyordu ve bu onun asıl başarısıydı. Geçmişinin geleceğini belirlemediğini anlamıştı. Ve kaderini değiştirebilecek kişi oydu.
Ama kalbinde hâlâ şefkat ve sevgi vardı. Irina, aşkın her zaman başka birine yöneltilmesi gerekmediğini fark etti. Her şeyden önce bunu kendine verebilirdi. Ve belki bir gün onu sadece bir kadın olarak değil, aynı zamanda deneyimleyebileceği her şeyi yaşamış bir kişi olarak da anlamaya hazır biriyle tanışacaktır.
Irina affetme sürecini tamamladı, kendisiyle birlikte olmayı öğrendi ve gücünü kabul etti. İçsel özgürleşmenin sadece geçmişi affetmek değil, aynı zamanda yeni şeylere açık olma yeteneği olduğunu da fark etti. Hayatı gerçek özgürlüğe giden bir yolculuğa dönüştü ve artık kendisi olmaktan korkmuyordu.
Birkaç yıl daha geçti ve Irina nihayet geçmiş bağlarından kurtuldu. Yazarlığı onun mesleği ve destek kaynağı haline geldi. Birçoğu yayınlanmış geniş bir makale ve kısa öykü koleksiyonu topladı. Kısa süre sonra deneyimlerini paylaştığı ve başkalarına ilham verdiği çeşitli edebi etkinliklere davet edilmeye başladı. Ancak Irina önemli bir şeyin eksik olduğunu hissetti. Kaydettiği ilerleme için minnettardı ama içinde bir şeyler gerçek amacını aramaya devam ediyordu.
Bir akşam evinin balkonunda otururken hayattan başka ne istediğini düşündü. Pencerenin dışında gökyüzü kararıyordu ve etrafındaki her şey gecenin sessizliğine gömülmüştü. Irina, yazmanın acıyla başa çıkma yöntemi olduğunu anlamıştı ama artık sözlerinin yalnızca iyileşme aracı olamayacağını, aynı zamanda insanların hayatlarının en karanlık köşelerinde ışık bulmalarına yardımcı olmanın bir yolu olabileceğini de hissediyordu.