то мы
ядзім
Хачу крыху распавесці вам пра наш быт.
Кажуць, што калі ёсць хатняя гаспадыня, то дзесьці павінна быць і дзікая) Гэта я да таго, што нашы першыя сумесныя вячэры арганізоўвала я.
Трэба прызнаць, што, нягледзячы на ўсе цяжкасці, што суправаджалі нашыя вячэры, мой улюблены сябра, узброены мудрасцю несмяротнага Кнігге, не спяшаўся далучыцца да маленькага, але вельмі дакучлівага таварыства праўдалюбаў, якія адкрыта пагарджалі маёй кухняй. (А да гэтага таварыства, трэба прызнаць, належалі ўсе члены маёй сям’і). Калі пасля чарговага сняданку мой брат з’едліва спытаўся ў Зігфрыда, як яму спадабаўся мамін чай, той высакародна адказаў:
– Тое, што нас не забівае, робіць нас мацнейшымі.
Справа была ў тым, што я вырашыла чамусьці дадаць у чай трохі карыцы, але пераблытала яе з чырвоным перцам…
Падчас майго візіту ў Германію я яшчэ некалькі разоў спрабавала прыгатаваць нешта ў стылі «цэйтнот маці-адзіночкі». Зігфрыд звычайна маўкліва і з цікавасцю назіраў за гэтым працэсам, а ў адзін цудоўны дзень сам стаў за пліту. На трох канфорках ласкава забуркаталі рондалі і патэльні, а да акна пацягнуўся лёгкі апетытны пар, што не меў нічога агульнага з чорным дымам і смуродам, якія суправаджалі мае смелыя вынаходніцкія эксперыменты. Спрытнымі, нетаропкімі рухамі Зігфрыд наразаў мяса і гародніну, адначасова насвістваючы нейкую песеньку. Калі яму трэба было перавярнуць нешта на патэльні, ён падкідваў змесціва ўверх, і яно, перакруціўшыся ў паветры, паслухмяна вярталася назад на яе бліскучую начышчаную паверхню. Стала зразумела, што працуе прафесіянал.
Нельга сказаць, што я моцна засаромелася. У рэшце рэшт, я вырасла ў сям’і, дзе гатаваў бацька. Але гэты мужчына за плітой быў сапраўды цудоўны! Ён атрымліваў велізарнае задавальненне ад таго, што рабіў. Калынаючы мяса драўлянай шпажкай і дэгустуючы пахучы густы соус, ён усміхаўся, нешта напяваў сабе пад нос і лукава пазіраў на мяне. Цяпер я зразумела, што ён меў на ўвазе, калі абяцаў пасвяціць мяне ў таямніцы паўночнагерманскай кухні.
І вось надышоў час абеду. Давольны Зігфрыд выставіў перада мной у шэраг тры прыгатаваныя ім стравы. Мы пачалі трапезу. Трэба сказаць, што я чалавек даволі раўнадушны да ежы. Але нават мае сапсаваныя жыццём рэцэптары пачалі ў гэты момант нешта разумець.