– О, Зігфрыд! Ты гатуеш, як у сапраўдным рэстаране! – усклікнула я.
Мой сябар не змог стрымаць самазадаволенай усмешкі.
– Але дзе ты навучыўся гэтак гатаваць?
– Я вучыўся ў сваёй бабулі, назіраў за кухарам у армейскай сталовай. А ў апошні час гляджу кулінарныя шоу.
Пасля гэтага Зігфрыд яшчэ некалькі разоў гатаваў, як заўсёды, з нязменным поспехам. Таксама ён прасіў мяне прыгатаваць нешта традыцыйнае, напрыклад, боршч – тут трэба заўважыць, што я не сустракала ў сваім жыцці яшчэ ніводнага немца, які б не хацеў пакаштаваць баршчу. І я таксама пачала гатаваць, але ўжо «правільна», па рэцэптах. Асноўны ўпор я рабіла на правераную савецкую класіку, тыпу фаршаваных перцаў, мяса пад маянэзам, тварожных ватрушак і г. д. Мне дапамагалі ў гэтым інтэрнэт, маміны запіскі і некалькі трывала засвоеных з дзяцінства рэцэптаў.
Да гэтага часу я ўжо пачала ўспамінаць, што калісьці, яшчэ да двух маіх няўдалых шлюбаў, мне ў прынцыпе было цікава гатаваць. Стравы, ухваленыя Зігфрыдам, пераходзілі ў паўсядзённае або святочнае меню. Такім чынам, цяпер мы гатуем прыкладна пароўну.
Маю кулінарную прадукцыю Зігфрыд заўсёды хваліў.
– Ну што ты, Зігфрыд… Хіба можна сапсаваць такія цудоўныя прадукты?..
А прадукты ў нас сапраўды цудоўныя, бо мой муж сапраўдны гурман. На наш стол трапляе шмат фермерскай прадукцыі. У краму мы ходзім толькі раз на тыдзень па дробязі.
У вузкім суседскім коле свіжаецца мяса, вэндзяцца аленевыя і свіныя каўбаскі, гатуюцца імбірны і яечны лікёры, варыцца варэнне з жэліраваным цукрам. Варэнне варыцца ў асноўным жанчынамі, але і мужчыны тое часам робяць. Гэтая добрасуседская атмасфера дзіўным чынам нагадвае мне атмасферу старога мінскага двара з майго ранняга дзяцінства, дзе ўсе ведаюць адно аднаго, свет звыклы, зразумелы і не абяцае ніякіх рэзкіх узрушэнняў.
– Эх, – скардзіцца за агульным сталом сусед. – Раней мы збіраліся і гаварылі пра жанчын. А цяпер толькі пра ежу.
– Ну чаму толькі пра ежу? Мы яшчэ пра алкаголь размаўляем…
11.03.2023
Якой музе мне служыць?
Па лёгкім паху скіпідару і па разважаных па ўсіх сценах палотнах можна зразумець, што ў доме абаснаваўся мастак…
Калісьці, вельмі даўно, у дзяцінстве, я марыла стаць пісьменніцай, але маім бацькам удалося мяне адгаварыць. Яны пагадзіліся на прафесію мастака для мяне, якая, пры належных навыках і спрыяльных абставінах, магла прынесці мне нейкі даход і добрыя жыццёвыя перспектывы.