– Әһ, шушы нефть каланчасының берсе генә миңа булса! – ди. Телевизорда кәкрәеп-бөкрәеп торган каланчалар күрсәтәләр.
– Кан суырып торган черки шикелле, – ди Пикули.
– Һәй, булсын иде әле!
– Ә нәрсәгә кирәк ул?
– Һәй, ул булса! Җирдән акча чыга бит! Каерып акча алыр идем, эшлисе дә булмас иде.
– Ул әйбер акча чыгарамыни?
– Акча чыгармыйча. Нефте булгач, саттың җибәрдең, күпме кеше череп баеды бит инде шуның белән. Вәт бакчаңда нефть чыкса!
– Ул бакчада да була аламыни?
– Нишләп булмасын. Бәхетле булсаң, табасың. Кайда икәнен генә белеп булмый бит аның. Менә мин урынын таптым. Кайткач казыйм, – дип көлә.
Без әбинең “акча булса, әниегез сезнең белән булыр иде” дигәнен гел ишетәбез. Безнең башта күптән план бар – акча табарга да, әнине безнең янга кайтарырга. “Акча булса, бәлки әти дә кайтыр иде”, – ди Пикули. Ничек акча табарга икәнен генә белмибез. Шуңа күрә, бакчада нефть табып була дигәч, безнең колаклар тора. Абзыйдан нефть турында сорашабыз. Аның бүтән сөйлисе килми. Нәрсәдер мыгырданып кулын селки дә, урамга чыгып китә.
Нефть ул кайдадыр якында гына. Аны казып табарга гына кирәк! Нефть казып тапсак, әни дә әллә кайларга җырларга чыгып китмәс иде, өйдә генә җырлап торыр иде!
– Нефтьнең картасын табарга кирәк, – ди Пикули.
– Теге абзыйда картасы булырга тиеш!
Абзый арт якка чыгып киткән. Без урамга чыгып, аның машинасын карыйбыз. Аның машинасы бик кыйбат. Ялтырап тора.
– Бу инде нефтьне тапкан булырга тиеш, – дибез.
Ул арт якта һава карап йөри. Без, машинасын ачып, карта эзләмәкче булабыз. Машина бикле, ачып булмый.
Бераздан ул китеп бара. Без Нефть турындагы уйлар белән калабыз.
Карта бөтенләй көтмәгәндә табыла. Ул безгә үзе килеп керә. Аны безгә бер пират бүләк итә.
Без үзебез генә өйдә чакта кап-кара сакаллы, озын чәчле бер кеше ишегалдына килеп керде.
– Пират! Ран! – дип кычкыра Пикули һәм бакчага таба йөгерә.
– Тукта, атам! – ди сакалбай һәм “пух-пух” итеп авызы белән “ата”. Без көлә башлыйбыз. Пикули да көлә.
– Су бирегез әле, балалар, – ди.
Без аңа чүмеч белән су алып чыгып бирәбез.
– Әти-әниегез кайда?
Безгә чит кешеләргә өйдә үзебез генә икәнне әйтү тыела.
– Әни дә, әти дә хәзер кайта, күршеләрдә генә.
– Миңа трос кирәк иде. Машина батты, – ди сакалбай.
– Бездә трос бар, – ди Пикули.
Без өйдәге әйберләрне кешегә бирмәскә өйрәтелгән. Әмма бу абзыйны, безнеңчә “атышлы” уйнагач, үз кеше дип кабул иттек. Безнең аны ничек булса да үзебезнең янда озаграк тотасы килә.